Artyści z sukcesami, kontrowersyjne piosenki oraz niezdecydowani producenci – o tym w dzisiejszej części rankingu.
O ile do tej pory zdarzały się utwory, które można pominąć przy próbie wczucia się w atmosferę filmów o agencie Jej Królewskiej Mości, to na miejscach od dwunastego do siódmego będą tylko bardzo dobre kompozycje, które w niektórych przypadkach pokonały równie dobrych konkurentów w walce o miano piosenki tytułowej.
Ze względu na niebezpieczeństwo zdezaktualizowania się tego zestawienia, druga część musiała być opublikowana jak najszybciej :) Chociaż prawdę mówiąc, dwaj panowie z czołówki cieszą się raczej dobrym zdrowiem i wypada im, oraz oczywiście paniom, życzyć dwustu lat.
Przy nich Emil Karewicz to niemalże młokos. Dzisiejsi bohaterowie udowadniają, że życie nie kończy się po sześćdziesiątce, a robić to co się lubi można też dużo, dużo później. Miejmy tylko nadzieję, że tego artykułu nie przeczyta nasz premier.
W tym momencie mają razem tyle lat, że można stracić rachubę. Są mniej lub bardziej znani, ale już sam fakt, że dożyli takiego wieku robi wrażenie. Gdy przychodzili na świat, ludzkość nie znała jeszcze kina dźwiękowego, nie wspominając nawet o filmach kolorowych.
W pewnym wieku solenizantom nie wypada życzyć „Sto lat!”, a zdarzają się i tacy, którzy już tę barierę przekroczyli. Jak w każdej profesji (o zgrozo również tej najstarszej), tak i wśród ludzi filmu można spotkać osoby, które mimo bardzo sędziwego wieku są wciąż aktywne zawodowo. Nie należy zapominać też o tych, którzy już od jakiegoś czasu nie stanęli na planie filmowym. Przed wami pierwszych pięcioro wiekowych artystów .
Przez serię o agencie 007 przewinęło się wiele znakomitości aktorskich, wiele pięknych kobiet (nie zawsze równie uzdolnionych aktorsko) oraz całe mnóstwo świetnych utworów muzycznych. Dziś ciąg dalszy rankingu tych ostatnich.
Piosenki przedstawione w tej części pochodzą z czterech różnych dekad i reprezentują odmienne style muzyczne, ale łączy je to, że wywołują jakieś emocje, pozytywne lub nie. Wśród tych kompozycji są też takie, które można już określić mianem „świetnych”. Fakt, że nie znalazły się one w pierwszej dziesiątce, pokazuje jak wysoki poziom reprezentować będzie czołówka.
Od czasu do czasu można niecałą godzinę w tygodniu przeznaczyć/zmarnować (tradycyjnie, niepotrzebne skreślić) na wizytę w kościele. Przyczyny takiej nagłej potrzeby odwiedzenia przybytku Opatrzności mogą być różne, ale nie o nich będzie ten tekst. Będzie o siedmiu przyczynach, które mogą sprawić, że nawet komuś z bardzo dobrymi chęciami może nie starczyć cierpliwości na przetrwanie całej mszy.
Dlaczego siedmiu? Nie, nie ma tu żadnej symboliki, po prostu tyle udało mi się naliczyć podczas moich odwiedzin w tym zacnym miejscu. Jeśli jednak ktoś liczy na pojazdy po religii, to srodze się zawiedzie i właściwie już teraz może przestać czytać. Wszystkie siedem przyczyn, dla których nieraz chce się wyjść i trzasnąć drzwiami, jest wynikiem dziwnych potrzeb tego, kto wkurwia najczęściej, niezależnie od miejsca i sytuacji – człowieka. W tym wypadku kogoś, kto też miał potrzebę by tu przyjść. Oczywiście jego potrzeby są ważniejsze niż twoja chęć wyciszenia się i posłuchania czasem nawet ciekawych rzeczy, które do powiedzenia ma ksiądz. Dziś pierwsze trzy z nich.
Z reguły każdy film posiada soundtrack. Tak jak to zazwyczaj bywa ze zwykłymi albumami muzycznymi, na ścieżkach dźwiękowych można usłyszeć utwory lepsze i gorsze. Zawsze jednak znajdzie się jeden, który ma za zadanie dotrzeć do waszych uszu za pomocą radia, telewizji czy Internetu oraz zainteresować was filmem.
Co prawda filmy o agencie 007 przez 50 lat zdołały wyrobić sobie taką markę, że nie potrzebują żadnej reklamy, jednak czym byłyby charakterystyczne klipy z czołówek bez hitów śpiewanych przez takie gwiazdy jak Tina Turner, Paul McCartney albo Adele? Cóż, byłyby wciąż fajne dzięki nagim i półnagim kobiecym sylwetkom przewijającym się przez większą część z nich. Przed wami pierwsza część bardzo subiektywnego rankingu utworów z czołówek.
Nastała nowa, świecka tradycja. Banda idiotów co roku powoduje, że sformułowania takie jak patriotyzm, marsz, czy duma narodowa kojarzą się z zamieszkami, chuligaństwem, mordobiciem oraz uzurpowaniem sobie prawa do bycia „prawdziwym Polakiem”.
Nie mam nic przeciwko przeróżnym marszom z okazji rocznicy odzyskania niepodległości. Jeśli ktoś chce pokazać że jest dumny z bycia Polakiem, to uważam marsz za bardzo dobry na to sposób. Sam też wziąłbym w nim udział, gdybym miał pewność, że nie dostanę w ryj z płyty chodnikowej albo policyjnej pałki.
„Skyfall” jest trzecim filmem, w którym w rolę Jamesa Bonda wciela się Daniel Craig. Od premiery minęły ponad dwa tygodnie, zdążyły już zatem pojawić się głosy mówiące, że jest to najlepsza część odświeżonej serii. Otóż nie jest, ale…
… ale tylko dlatego, że „Casino Royale” postawiło poprzeczkę baaaardzo wysoko. Dotychczasowe filmy z blondwłosym Anglikiem tworzą opowieść o tym, jak Bond stawał się Bondem. I tak jak w przypadku większości trylogii, pierwsza część jest rewelacyjna, druga dużo słabsza, trzecia zaś przyzwoita. Najnowsza odsłona opowieści o agencie 007 jest w zasadzie pomostem między starym a nowym wizerunkiem Bonda. Kolejna film będzie prawdopodobnie miał już wszystkie elementy kojarzone z tą najdłużej produkowaną, anglojęzyczną serią fabularną. Tymczasem kilka zdań na gorąco, po seansie 23. części opowieści o najsłynniejszym brytyjskim agencie.
W pierwszej części dowiedzieliście się (albo i nie) czegoś o pięciu zarówno zdolnych, jak i ładnych aktorkach, dziś nadszedł więc czas aby dokończyć tę listę, przedstawiając kolejną, niezwykle atrakcyjną piątkę.
Tym razem nie będzie pastwienia się nad paniami spod skalpela, bowiem przy listach dla kolejnych dekad na pewno trafią się niewiasty, które co nieco sobie poprawiły. Wracając jednak do aktorek sprzed lat, górna połowa tabeli również obfituje w niespodzianki. Naprawdę nikomu nie przeszkadzała Raksa dopiero na siódmym miejscu? Ok, skoro tak mówicie… Pytanie na rozgrzewkę, nawiązujące do miejsca piątego: Kim jest ta „lalka”? :)
