Dla niektórych jedna z największych gwiazd kina akcji (w ostatnich latach wagowo na pewno), dla innych drewniak z kamienną twarzą. Ci ostatni jednak na pewno nie powiedzą mu tego prosto w twarz. Nie tylko dlatego, że facjata Seagala niedługo zupełnie zarośnie tłuszczem, ale również z powodu jego 193 centymetrów wzrostu.

Aktor coraz rzadziej używa pięści i kopniaków, a filmy z jego udziałem stają się coraz bardziej idiotyczne. Pewnie znajdą się tacy, którzy powiedzą, że każdy film z jego udziałem jest do niczego, jednak pierwsze cztery pozycje w jego filmografii („Nico”, „Wygrać ze śmiercią”, „Wybraniec śmierci” i „Szukając sprawiedliwości”) są całkiem przyzwoite. Oprócz tego, Seagal ma w swoim dorobku kilka innych, zupełnie nietypowych jak na niego ról.

Czytaj dalej »

Jest tylko jedna grupa ludzi, która nie lubi Mili Kunis – są to inne kobiety. Pozostali ślinią się na widok jej talentu aktorskiego i zachwycają kolejnymi wykreowanymi postaciami, które sprowadzają się do ogólnej definicji girl next door.

Mila Kunis nie należy już do najmłodszych, bowiem urodziła się w 1983 roku, co daje jej obecnie trzy dychy, ale do tej pory króluje w wielu rankingach najseksowniejszych kobiet na świecie oraz w prywatnych wyliczankach „najbardziej uzdolnionych” aktorek. Gdyby żydówka Мілена Марківна Куніс nie przebrandowała się na bardziej amerykańską markę, być może do dzisiaj przedstawiałaby się znajomym jako Miłena. Urodzona w ZSRR w Czerniowicach (obecna Ukraina, nasz Konin jest zresztą miastem partnerskim) nie miała zbyt dużych perspektyw na światową sławę.

Czytaj dalej »

Trailery, zwane też bardziej swojsko zwiastunami, prezentują kilka fragmentów filmu zmontowanych tak, by skłonić potencjalnych widzów do wydania kasy na bilet. Wystarczy jednak odpowiednio dobrać sceny, zamienić podkład muzyczny i nagrać nieco inną zapowiedź lektorską (oczywiście nieodzownym niskim głosem) aby ponury horror zamienić w komedię familijną. Albo odwrotnie.  

Przerabianie zwiastunów nie jest żadną nowością, bo efekty tych zabaw od kilku lat śmigają po Youtube. Niestety, tak jak z każdym innym internetowym fenomenem, ludzie nie wiedzieli kiedy przestać (lub że w ogóle nie powinni zaczynać), przez co kolejne przeróbki stawały się coraz mniej zabawne. Niemniej jednak kilkanaście ciekawych przykładów się znalazło. W związku ze zbliżającymi się świętami renesans popularności przeżywają trailery „Kevina samego w domu”, przedstawiające go jako horror lub thriller.

Czytaj dalej »

Kilkanaście dni temu na jakimś blogu trafiłem na wpis, którego autor zżymał się na artykuł o tym, że w Polsce nie ma dobrych seriali. Precyzyjniej mówiąc, chodziło o seriale produkowane w Polsce, nie zaś o emitowane u nas zagraniczne produkcje. Coś w tym jednak jest, ale od czego są zagraniczne licencje? Na ich podstawie nakręcono kilka hitów, chociaż nie obyło się też bez niewypałów.

Autor stworzył ranking dziesięciu seriali, które wg niego przeczą teorii o biedzie w tej kwestii. Problem w tym, że ograniczył się do produkcji komediowych, a w zestawieniu zawarł koprodukcję polsko-niemiecką, trzy seriale ciągnięte bez sensu w nieskończoność (w tym jedną bezczelną zrzynkę z amerykańskiego hitu) i trzy powstałe na licencji – zatem jedynie trzy produkcje zasługiwały na umieszczenie na tej liście. Wychodzi więc na to, że z polskimi serialami jest jak z polskim kinem:

Czytaj dalej »

Jak nietrudno zauważyć, blondynki stanowią zdecydowaną mniejszość wśród poniedziałkowych missek. Dziś jednak na tytuł załapała się właśnie jasnowłosa niewiasta. Nie po to, by utrzymywać blond-parytet, ale dlatego, że Yvonne Strahovski idealnie do grona wcześniejszych miss pasuje.

W serialu „Dexter” Yvonne grała piękną i niebezpieczną Hannah McKay, która potrafi rozkochać w sobie nawet socjopatę bez uczuć. Mimo że w serialu nigdy nagich kobiecych wdzięków nie brakowało, to sceny erotyczne z udziałem Yvonne były raptem dwie, do tego w obu tyłkiem bardziej świecił Michael C. Hall. Zapewne więc z ogromną przyjemnością fani aktorki przywitali kampanię reklamową napojów SoBe, w której Strahovski ma na sobie jedynie farbę do body paintingu.

Czytaj dalej »

18 listopada 2013, godzina 15:45 – to moment, na który czekało wielu z tych, którzy swojej znajomości z Polonią 1 nie ograniczali jedynie do Yattamana i Tsubasy. „Drużyna A” wraca na antenę. Oczywiście po tylu latach z pewnością inaczej (z takim jakby zażenowaniem?) będzie się patrzyło na przygody czterech bohaterów z dzieciństwa, ale nie sądzę, by ktoś z tego powodu odmówił sobie przyjemności obejrzenia przynajmniej charakterystycznej czołówki na ekranie telewizora.

Co prawda telewizory są już dużo nowocześniejsze, ekrany większe, obraz ostry jak żyletka (ciekawe, jaką jakość zaserwuje nam Jedynka – na HD jednak nie ma co liczyć), ale o popularności serialu nie decydowały technologiczne fajerwerki, ale świetnie wykreowani główni bohaterowie z czterema różnymi charakterami. Wrażenie robiła też ich pomysłowość kiedy to, niczym MacGyver, konstruowali coś z niczego. Podobnie działali scenarzyści, bo schemat każdego odcinka był prosty jak konstrukcja cepa, jednak czy komuś to przeszkadzało?

Czytaj dalej »

Jednym z powodów, dla którego część światowej populacji samców chce spakować manatki i odlecieć w kierunku małej wyspy, gdzie eksplodowały dwie atomówki, jest z pewnością uroda tamtejszych mieszkanek. I chociaż mało kto z tych napalonych na urocze wdzięki parszywców rozróżnia Japonię, Chiny i Koreę Południową, to jednak trzeba przyznać, że to właśnie w Kraju Kwitnących Dziewczynek można spotkać najwięcej pięknych celebrytek, dla których można sprzedać duszę Oni.

Jedną z tych anielic jest Kyoko Fukada – japońska kobieta renesansu, która oprócz bycia znaną aktorką, jest również znaną modelką i znaną piosenkarką. Co prawda wszystkie te osiągnięcia zawdzięcza w dużej mierze swojej urodzie i zinfantylizowanemu zachowaniu, ale właśnie dokładnie tego spodziewalibyśmy się po Japonii.

Czytaj dalej »

Dwa dni temu, 28 września, odbył się finał wyborów Miss Świata. Co prawda o gustach się nie dyskutuje, ale uroda tegorocznych finalistek nie powalała na kolana. W ogóle od pewnego czasu „misski”, mimo że młode, to jednak niezbyt urodziwe. Dlatego też dzisiejszą miss została obchodząca właśnie czterdzieste dziewiąte urodziny Monica Bellucci.

Oczywiście czas zrobił swoje i Monica nie wygląda już tak rewelacyjnie jak kilkanaście lat temu, niemniej jednak urody wciąż mogą jej pozazdrościć dużo młodsze kobiety. Zresztą nie tylko urody – również i figura włoskiej aktorki nadal robi wrażenie. Jako że Bellucci do nieśmiałych nigdy nie należała, to każdy może porównać jak prezentowała się przez te wszystkie lata.

Czytaj dalej »

Istnieje tysiąc powodów, dla których w tym zestawieniu pierwsze trzy pozycje powinna zająć trylogia „Powrotu do przyszłości” w reżyserii Roberta Zemeckisa. Kolejny tysiąc powodów na czwarte miejsce dla „Matrixa” braci Wachowskich i jakaś mała walka superbohaterów o piątą pozycję, jako że większość filmów z ich udziałem dzieje się w przyszłości.

I cały ranking w dupę strzelił. Dlatego też pomińmy te oczywistości i skupmy się na produkcjach nietuzinkowych, oryginalnych i poruszających, o których mało kto słyszał. Zapomnij o statkach kosmicznych, teleportach, laserach i kosmosie. Tutaj liczy się rachunek prawdopodobieństwa, a ten bezczelnie wskazuje na to, że prędzej pozabijamy się nawzajem, niż podbijemy (skolonizujemy?) kolejne planety. Stawiamy przede wszystkim na realizm!

Czytaj dalej »

Piętnaście dni, jedenaście godzin i dwie minuty – tyle zajęłoby obejrzenie wszystkich filmów z tej listy. Niektóre są adaptacjami grubych książek, więc trudno oczekiwać by całą historię opisywały w 90-120 minutach. Inne z kolei powstały tylko po to, by po prostu być jednymi z najdłuższych filmów w historii.

Podobnie jak w przypadku najstarszych filmowców, również filmy zostały podzielone na kilka kategorii. Dlatego też nie będzie tu zbyt wiele o trwających po kilka dni filmach eksperymentalnych, lub tych, które może i są niedorzecznie długie, ale dają się bić innym, spełniającym te same kryteria.

Czytaj dalej »