Ciężko jest napisać coś pozytywnego o poziomie polskiej Ekstraklasy. Zwłaszcza że w ostatnich latach zawsze zdarzały się kompromitacje, gdy polskie kluby wyściubiały nosy ze swojego grajdołka i stawały do walki z europejskimi zespołami. Paradoksalnie jednak ostatnie sezony pokazują również, że polska liga robi się coraz atrakcyjniejsza dla obcokrajowców, również tych, którzy nie są do końca anonimowi.

Prawdę mówiąc już wcześniej do polskich zespołów trafiali piłkarze, którym zdarzyło się parę razy kopnąć piłkę prosto. Inną sprawą jest, że byli wówczas o wiele bardziej wypaleni niż współcześni piłkarscy „emeryci”. Chociaż tezie tej przeczyć będzie (o ile dojdzie do skutku) transfer Collinsa Johna do Piasta Gliwice. Ani on w wieku emerytalnym (niespełna 28 lat), ani też jakoś specjalnie w rytmie meczowym (ostatni raz regularnie grał w 2010 roku). Mimo opinii, że każdy piłkarz z importu zabiera miejsce w składzie jakiemuś utalentowanemu chłopakowi z Polski, który musi przez to gnić w niższej lidze, wizerunkowo klub wychodzi na tym lepiej. W końcu prędzej przyciągnie się ludzi na trybuny i przed telewizory znanym nazwiskiem niż młokosem z potencjałem, ale bez umiejętności. „Business is business”, a kasa musi się zgadzać.

Czytaj dalej »

Dzisiejszy tekst sponsoruje słowo „potwór”. Wiąże się ono z najsłynniejszą z całej dwunastki morderczyń. Wszak właśnie tak zatytułowano film o Aileen Wuornos. Wczoraj na Wykopie pojawił się film (sprzed dwóch lat, ale nie ma to znaczenia) z ogłoszenia wyroku w sprawie dwóch kobiet, które pobiły trzyletnie dziecko paskiem i wieszakiem na ubrania.

Dziewczynka zmarła, a morderczynie zostały skazane na dożywocie. To, co zaprezentowały na sali sądowej, nie było żalem za popełniony czyn, ale raczej za to, że nigdy nie opuszczą pierdla. Zresztą i tak za długo pewnie nie pożyją, bo w amerykańskich więzieniach dla kobiet obowiązują takie same „zasady” jak w męskich – skrzywdziłaś dziecko, więc pewnego dnia skończysz w kałuży własnej krwi.

Czytaj dalej »

Będąc żwawym dzieckiem, można było usłyszeć od rodziców „ale z ciebie agent” lub „ty to dopiero model jesteś”. Wspominane dziś seriale pokazują, że można być jednocześnie jednym i drugim.

„Niebezpieczne ujęcia” i młodsza o niecałą dekadę „Brygada Acapulco” nie były może produkcjami najwyższych lotów, ale przyciągały przed ekrany telewizorów ciekawymi pomysłami i ładnymi widokami. Do tych drugich należy zaliczyć również przystojnych aktorów i seksowne aktorki, chociaż z ich grą bywało już różnie.

Czytaj dalej »

Założę się, że posiadasz telefon z systemem operacyjnym Android. A jeżeli nie, to z pewnością przepłaciłeś za Srajfona albo lansujesz swój biznesowy styl życia komórką Blackberry. No dobra, możesz mieć jeszcze fińskiego umarlaka z Windowsem lub jakiś prehistoryczny model, którym nasi dziadkowie przeganiali pigmejów podczas kolonizacji Europy. True story.

Jeżeli jednak twój smartfon, socjalistycznie rzecz ujmując, ma taki sam system jak większość ludzi dookoła, to dobrze trafiłeś. Jeżeli grasz, to jeszcze lepiej trafiłeś. Natomiast jeśli masz Androida, lubisz grać, znudziło ci się ciepanie ptakami z procy i tęsknisz za klasyką, to zacznij już rozgrzewać Wi-Fi, ponieważ w sklepie Google jest sporo gier, które niegdyś każdy z nas miał zainstalowane na komputerze.

Czytaj dalej »

Matka która zabiła swoje dzieci, matka, która zabiła swoim dzieciom ojca oraz matka, która zabiła dla swojego dziecka. A pomiędzy nimi upośledzona, czarna lesbijka zabijająca kochankę plus wyrywanie chwastów w Oklahomie.

Jeśli ktoś myśli, że kobietom brakuje fantazji, to być może zmieni zdanie po dzisiejszej lekturze. Komu bowiem przyszłoby do głowy, żeby zabić swoje dzieci po to, by nie zostały rozdzielone? Podobnie genialnym pomysłem jest pozorowanie wypadku kijem baseballowym oraz zabijanie ludzi pod posterunkiem policji lub w domu byłego męża.

Czytaj dalej »

Jeżeli by pomyśleć o jakiejkolwiek grze, w którą można było grać w kilka osób przy jednym komputerze, pierwszy tytuł, jaki ciśnie się na usta, to seria Worms. Zanim kolejne części stały się trójwymiarowe i zanim zaczęły zjadać własny odwłok, była to najlepsza wspólna rozrywka każdego dzieciaka wyposażonego w komputer stacjonarny. I co najważniejsze, do grania wystarczyła jedna klawiatura.

Tak jak Metallica skończyła się na „Kill ‘Em All”, tak też seria Worms zakończyła się na World Party. Dalej już było tylko gorzej (może poza Reloaded, która była małym powrotem do korzeni), a ostatnia próba wskrzeszenia serii (Worms Revolution) udowodniła, że wszystko co jest odstępstwem od oryginalnego pomysłu będzie w przypadku walecznych robali beznadziejne.

Czytaj dalej »

Co łączy Michaela Jordana, Marion Jones i Marcina Najmana? Otóż cała trójka, z różnych przyczyn, zmieniła uprawianą dyscyplinę sportu. Najlepszy zawodnik w historii koszykówki został przeciętnym baseballistą (podobno chciał, chociaż przecież nie musiał), świetna sprinterka kiepską koszykarką (bo za bardzo nie miała wyjścia po aferze dopingowej), a przeciętny bokser… Nie no, nie kopmy leżącego.

Będzie jednak o innych sportowcach. Na igrzyskach olimpijskich i lekkoatletycznych mistrzostwach świata można oglądać twory zwane siedmio- i dziesięciobojem. Dwudniowa rywalizacja w kilku konkurencjach jest z założenia interesująca, jednak spora część jej uczestników wymięka w trakcie, lub notuje mizerne wyniki, w porównaniu do osiągów sportowców wyspecjalizowanych w poszczególnych konkurencjach. Wszystko to w ramach jednej dyscypliny – lekkoatletyki. Istnieją jednak w historii sportu zawodnicy, którzy z powodzeniem walczyli w kilku różnych.

Czytaj dalej »

Dziś będzie o dwóch kobietach, które pozbyły się swoich mężów. Jedna łasa na polisy, druga lubiąca strzelać. Pojawi się też nowość w postaci krzesła elektrycznego, a historia podlana będzie sosem z arszeniku.

Jedna z „bohaterek” pierwszej części doczekała się dwóch filmów fabularnych na swój temat. A nie, chwila. Nie doczekała – egzekucja Karli Faye Tucker odbyła się cztery lata przed premierą pierwszego z nich. Tak czy inaczej, również w tej części znalazła się historia, która świetnie nadawałaby się na scenariusz filmowy.

Czytaj dalej »

Tytuł mógł sugerować co innego, ale nie będzie to tekst o ławie przysięgłych. Zresztą, taka złożona wyłącznie z kobiet nigdy nie mogłaby zostać powołana. Wspomniana dwunastka to morderczynie skazane w Stanach Zjednoczonych na karę śmierci po 1976 roku, czyli po zniesieniu moratorium na jej wykonywanie. 

Interesującym jest fakt, że od tamtego roku egzekucje kobiet stanowią jedynie 0,9 % wszystkich wyroków śmierci wykonanych w USA. Jeszcze ciekawsze jest to, że prawie wszystkie z nich miały miejsce w ciągu ostatnich 15 lat. O ile faceta można skazać na śmierć nawet za przestępstwa nie będące morderstwami, o tyle kobieta musi naprawdę się postarać żeby wylądować na krześle lub z wenflonem wbitym w żyłę. Niektóre postarały się tak bardzo, że na samą myśl o ich zbrodniach aż chciałoby się wyręczyć kata. Oczywiście uprzednio majstrując przy krześle lub środku znieczulającym.

Czytaj dalej »

„Kapsuła czasu” brzmi trochę jak z powieści science fiction. Faktycznie jest czymś w rodzaju wehikułu czasu, z tym, że pasażerowie ani nie wchodzą, ani też nie wychodzą zeń żywi. Jednak górnolotnie mówiąc, historia, którą niosą, jest wiecznie żywa.

Prawdopodobnie prędzej nauczymy się podróżować w przyszłość niż w przeszłość, ale tego jak będzie wyglądać świat w odległej przyszłości zapewne nie dowie się nikt z czytających te słowa. Paradoksalnie jednak, dzięki kapsułom czasu ludzkość może dowiedzieć się jak wyglądało życie przed dziesiątkami lat, podczas gdy nie poznamy gadżetów, przy których smartfony, iPady i inne elektroniczne cudeńka/dziadostwa będą tym, czym dziś są zwykłe liczydła.

Czytaj dalej »