Portale społecznościowe to zło w czystej postaci, stworzone przez Szatana, który tylko zaciera rączki przy każdej sposobności, by zryć nam wszystkim mózgi. A czy wiedzieliście, że średnia liczba znajomych to 229? Pora na infografikę!
A infografika nie byle jaka, bo z rodzaju tych, co udowadniają, że jest z nami coraz gorzej. W Chinach, Taiwanie i Korei Południowej 30% nastolatków jest uzależnionych od Internetu. Badania w Ameryce wykazały natomiast, że tracimy zdolności koncentracji. W 2000 roku, w czasach gdy jeszcze mało kto posiadał modem, przeciętny czas koncentracji wynosił 12 sekund. To całkiem nieźle, skoro dla złotej rybki jest to 9 sekund. Ale w 2012 roku udaje nam się skoncentrować już tylko na około 8 sekund. Co jeszcze? Zapraszamy do infografiki i podszlifowania angielskiego!
Każde pokolenie ma swoje charakterystyczne subkultury, które zostaną ostatecznie zastąpione kolejnymi. Niegdyś przynależność do subkultury była oznaką buntu, obecnie jednak bycie emo lub hipsterem oznacza zazwyczaj zakompleksionego przygłupa, który zakotwicza swoją osobowość na tym, co akurat jest modne. Na szczęście nie zawsze tak było, dlatego też przedstawimy wam pierwsze zbuntowane pokolenie powojennej Polski.
Subkultura bikiniarzy była nasza własna, polska. Powstała, gdy po raz pierwszy spojrzeliśmy z uwielbieniem na Zachód w poszukiwaniu inspiracji do zmiany stylu życia. Po II Wojnie Światowej zakończył się pewien rozdział historii, który można nazwać „starym ładem”. Wiele elementów polskiej kultury zaczęło rozkwitać praktycznie od zera, podobnie też było z naszą gospodarką i koniunkturą. Pokolenie, które wówczas dojrzewało, zdecydowało się zignorować panujące sztywne trendy i dostosowało swój styl życia do prezentacji własnej osobowości.
Wczoraj był ten jeden dzień w roku, gdy na cmentarzach ludzi więcej jest nad niż pod ziemią. Z tego też powodu nie pojawił się nowy tekst. Dziś zatem trzeba to nadrobić.
Niezależnie od tego czy jest się wierzącym czy nie, we Wszystkich Świętych chyba każdy odwiedza groby swoich bliskich. Czasem nawet uczestniczy we mszy na cmentarzu lub po prostu pogrąży się na chwilę w zadumie. Niestety, od pewnego czasu dzień Wszystkich Świętych zaczyna coraz bardziej przypominać inne święta, zawłaszczone przez komerchę, zawiść i pychę.
Jestem pewien, że wielu z nas korzysta z dobrodziejstw komunikacji miejskiej i dociera do punktu docelowego tramwajami, trolejbusami oraz ognistymi Solarisami. Jestem również pewien, że niemal wszyscy mieli dzień, gdy wsiadali rozpromienieni i pełni życia, a wysiadali wściekli, potargani i spoceni.
Zarządy Transportu Miejskiego raczą nas wieloma sytuacjami losowymi, których po prostu nie da się uniknąć. Spóźniające się albo śpieszące tramwaje to pikuś w porównaniu do tego, co potrafią zaserwować nam współpasażerowie. I pomimo że biegliśmy sprintem na tramwaj, który miał się pojawić na przystanku dopiero za trzy minuty, to trzeba sobie uzmysłowić, że nasza przygoda znaczona krwią i potem dopiero się zaczyna. A w środku…
Z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciach – to kolejne powiedzenie, opisujące skomplikowane relacje w wielu rodzinach. Jednak jedynie ostatni z dzisiejszych bohaterów miał okazję sprawdzić, czy tyczy się to również tych krewnych, którzy kiwnięciem palca zmieniali bieg historii.
Poprzednia część cyklu przedstawiła losy osób będących potomkami czterech bardzo znanych postaci, mający wielki wpływ na dzieje naszego kraju. Dziś oprócz krewnych ludzi, którzy kształtowali historię Polski, znalazło się także miejsce dla tych, których dziadkowie rządzili ogromnymi rzeszami ludzi w różnych częściach świata. Na początek ta jakże sympatycznie wyglądająca pani.
Wielu jest na świecie szaleńców, którzy już teraz budują schrony na wypadek inwazji obcych. Szaleństwo może przenosić się drogą kropelkową, dlatego często za ścianą schronu znajduje się kryjówka sąsiada, który wierzy w apokalipsę zombie. O tym drugim fenomenie innym razem, na razie skupmy się na przybyszach z innych planet. Na ich miejscu mocno bym się zastanowił, czy warto nawiązać z nami bliższą znajomość.
Nie neguję istnienia kosmitów. To całkiem możliwe. Niektóre teorie spiskowe mają w sobie czasem całkiem pokaźnych rozmiarów ziarno prawdy. Nie wiem, jak jest w tym przypadku, ale wierzę, że jeżeli ufoludki istnieją, operują chociaż minimalnym poczuciem rozsądku. Jeśli jest inaczej – mają totalnie przerąbane. Dlaczego powinni się dwa razy zastanowić, zanim się ujawnią? Powodów jest sporo…
Świat sztuki rządzi się własnymi prawami, które często zaprzeczają jakiejkolwiek logice i zdrowemu rozsądkowi. Jak myślicie, jak wygląda obraz wart 37 milionów dolarów?
Joan Miró (1893 – 1983) to kataloński sztukmistrz, który czynił surrealistyczne obrazy i rzeźby w bardzo uproszczonych formach, mających kojarzyć się z twórczością dziecka. I faktycznie, większość jego dzieł wygląda jak bazgroły zabrane jakiemuś maluchowi z przedszkola, który od niechcenia machnął kilka razy kredkami, a chwilę później znalazł już sobie jakieś lepsze zajęcie. Joan Miró mimo wszystko znalazł uznanie wśród krytyków i zyskał światową sławę. Stworzył między innymi gobelin dla Word Trade Center, który zdobił wnętrze budynku aż do katastrofy w 2001 roku.
Dziś ostatnia część zapomnianych sław Internetu. Mieli swoje pięć minut, które bez swojej wiedzy i zgody zostały na stałe zapisane w czeluściach sieci. Po raz ostatni wspomnijmy ich tutaj, a następnie pozwólmy im zasnąć na serwerach na wieki.
Być może kiedyś jakiś antropolog odgrzebie ich skompresowane truchła, tylko po to by nacieszyć publikę przyszłości ciekawostką – czym jarali się prehistoryczni ludzie w pierwszych dziesięcioleciach istnienia globalnej sieci, zwanej wówczas Internetem? Mam nadzieję, że ten dupek chociaż poda źródło do naszej strony!
Chyba każdemu marzyło się kiedyś, aby móc pokazać swojemu niespecjalnie lubianemu koledze jak działa miotacz laserowy. To tylko jeden z wynalazków, którego tak bardzo mi brak. Niestety „Lista Westchnień” jest dłuższa. Lubię obarczać innych swoimi zmartwieniami, dlatego postanowiłem się ową listą z Wami podzielić (no, przynajmniej z jej najciekawszą częścią).
Zakładam, że duża część naszych czytelników pamięta klasykę gatunku filmów z lat osiemdziesiątych, czyli „Powrót do Przyszłości”. To prawdziwa kopalnia pomysłów. Nic więc dziwnego, że ich część znalazła się na tej liście. Niestety, raczej nie łudzę się, że któryś z tych gadżetów trafi kiedykolwiek w moje dłonie. Ale może przyszłe pokolenia będą jarać się tym, o czym ich poprzednicy jedynie marzyli.
