Powroty po latach w wykonaniu legendarnych filmowych bohaterów nikogo już nie dziwią, nawet jeśli od ostatniego z nimi spotkania minęło kilkanaście lat. O ile jednak w przypadku filmu nietrudno jest zebrać oryginalną obsadę, o tyle serial kręci się nieco dłużej, a co za tym idzie trudniej pogodzić pracę na planie z innymi zobowiązaniami zawodowymi. Czasem się jednak udaje.

Nie ma się jednak co oszukiwać, zawsze chodzi o pieniądze. Nie o chęć domknięcia historii, sentymentalne spotkanie po latach czy sprawienie radości fanom, a o nabicie kabzy producentów i twórców. Netflix, Showtime i inni nie są organizacjami charytatywnymi, choć oczywiście zdanie widzów (zwłaszcza w liczbie kilku milionów) też jest brane pod uwagę – w końcu kasa nie bierze się z powietrza. Jeśli jednak wszyscy są zadowoleni (poza „tru-fanami”, którym nigdy nie można dogodzić), to dlaczego szukać dziury w całym? Lepiej cieszyć się kolejnymi godzinami spędzonymi w towarzystwie ulubionych bohaterów.

Czytaj dalej »

Pojęcie gwiazdy filmowej jest dość szerokie. Dla jednych będzie to zdobywca Oscara, dla drugich ktoś, kto po prostu gra w dobrych filmach, a dla jeszcze innych „słodkie ciacho” z filmów dla trzynastolatek. Choć z tymi ostatnimi się nie zgadzamy, to mimo wszystko uwzględniliśmy też pewną mdłą parę z filmu o „wampirach”.

Zanim jednak o bladolicej Kristen i Robercie o smutnym spojrzeniu, zobaczmy jak wyglądał debiut gwiazdy ostatnich dni – Jennifer Lawrence. Po raz pierwszy pojawiła się na ekranie w 2006 roku, w trzecim odcinku piątej serii „Detektywa Monka”. Zagrała maskotkę szkolnej drużyny siatkarskiej i jak widać od samego początku była z niej niezła kotka.

Czytaj dalej »

Tyle już z całego świata piękności pokazywaliśmy, a co u nas w Polsce? Ło panie, u nas w polskich mediach po staremu – inteligentne szafiarki, seriale z wartką akcją i zwrotami fabuły i całe spektrum wspaniałych, kolorowych osobowości, szczególnie wśród młodych utalentowanych aktorek. Oj, długo by wymieniać.

Tak. Poprzednie zdanie było ironią. A ironii używa się wtedy, gdy nie warto już płakać. Na całe szczęście telewizor można wyciszyć, długie i nudne sceny przeboleć, a paradowanie w sponsorowanych ciuchach „na ściance” z reklamami zbyć parsknięciem. I skupić się na urodzie aktorek. Co prawda zbyt dużego wyboru nie ma, ale i u nas w okolicach Wisły mamy piękności, za którymi na rynku łódzkim* obejrzałby się nawet nasz „polski Justin Bieber”. Gdy tylko dorośnie i mama mu pozwoli. A na kogo dziś popatrzymy? Na naszą polską śliczność – urodzoną w 1986 roku Agnieszkę Więdłochę.

Czytaj dalej »

Ostatni raz sprawdzaliśmy co przywiodło internautów na Wykrzyknik w maju zeszłego roku. Przez te osiem miesięcy wyłapaliśmy kolejne oryginalne (czasem aż za bardzo) zapytania, po których wujek Google skierował żądnych wiedzy czytelników w nasze skromne progi.

Tradycyjnie sporo ludzi traktuje wyszukiwarkę jak wirtualnego alfonsa. Jako że ciężko byłoby ich zaspokoić (w niektórych przypadkach nawet Redtube nie dałby rady), odpuścimy sobie co ordynarniejsze przykłady, a pozostałe jedynie wymienimy. Podobnie jak poprzednio, wszystkie zapytania w oryginalnej pisowni.

Czytaj dalej »

Kilkanaście dni temu na jakimś blogu trafiłem na wpis, którego autor zżymał się na artykuł o tym, że w Polsce nie ma dobrych seriali. Precyzyjniej mówiąc, chodziło o seriale produkowane w Polsce, nie zaś o emitowane u nas zagraniczne produkcje. Coś w tym jednak jest, ale od czego są zagraniczne licencje? Na ich podstawie nakręcono kilka hitów, chociaż nie obyło się też bez niewypałów.

Autor stworzył ranking dziesięciu seriali, które wg niego przeczą teorii o biedzie w tej kwestii. Problem w tym, że ograniczył się do produkcji komediowych, a w zestawieniu zawarł koprodukcję polsko-niemiecką, trzy seriale ciągnięte bez sensu w nieskończoność (w tym jedną bezczelną zrzynkę z amerykańskiego hitu) i trzy powstałe na licencji – zatem jedynie trzy produkcje zasługiwały na umieszczenie na tej liście. Wychodzi więc na to, że z polskimi serialami jest jak z polskim kinem:

Czytaj dalej »

18 listopada 2013, godzina 15:45 – to moment, na który czekało wielu z tych, którzy swojej znajomości z Polonią 1 nie ograniczali jedynie do Yattamana i Tsubasy. „Drużyna A” wraca na antenę. Oczywiście po tylu latach z pewnością inaczej (z takim jakby zażenowaniem?) będzie się patrzyło na przygody czterech bohaterów z dzieciństwa, ale nie sądzę, by ktoś z tego powodu odmówił sobie przyjemności obejrzenia przynajmniej charakterystycznej czołówki na ekranie telewizora.

Co prawda telewizory są już dużo nowocześniejsze, ekrany większe, obraz ostry jak żyletka (ciekawe, jaką jakość zaserwuje nam Jedynka – na HD jednak nie ma co liczyć), ale o popularności serialu nie decydowały technologiczne fajerwerki, ale świetnie wykreowani główni bohaterowie z czterema różnymi charakterami. Wrażenie robiła też ich pomysłowość kiedy to, niczym MacGyver, konstruowali coś z niczego. Podobnie działali scenarzyści, bo schemat każdego odcinka był prosty jak konstrukcja cepa, jednak czy komuś to przeszkadzało?

Czytaj dalej »

Będąc żwawym dzieckiem, można było usłyszeć od rodziców „ale z ciebie agent” lub „ty to dopiero model jesteś”. Wspominane dziś seriale pokazują, że można być jednocześnie jednym i drugim.

„Niebezpieczne ujęcia” i młodsza o niecałą dekadę „Brygada Acapulco” nie były może produkcjami najwyższych lotów, ale przyciągały przed ekrany telewizorów ciekawymi pomysłami i ładnymi widokami. Do tych drugich należy zaliczyć również przystojnych aktorów i seksowne aktorki, chociaż z ich grą bywało już różnie.

Czytaj dalej »

Przedwczoraj było głównie muzycznie i filmowo, dzisiejszy zbiór zapytań będzie zaś bardziej zróżnicowany. Na koniec zrobi się też dziwnie.

Trzeba przyznać, że fantazja internautów podczas wklepywania tekstu w wyszukiwarkę bywa zaskakująca. Niektórzy co prawda bywają monotematyczni, ale często dorzucają też jakieś udziwnienia. Jednak najpierw pokręćmy się jeszcze przy serialach, ponieważ całkiem często pojawiają się one w statystykach wyszukiwań.

Czytaj dalej »

Dobry serial ma ciekawy początek mający zainteresować widzów, trzymające w napięciu rozwinięcie wątków oraz sensowne zakończenie. Niestety nie zawsze szefowie stacji telewizyjnych poznają się na dobrej historii, przez co często widzowie na całym świecie zostają z serialem zakończonym w momencie, w którym opowieść dopiero się rozkręca.

Czasem jednak bywa dokładnie odwrotnie – idealna chwila na zakończenie wszystkich wątków mija, a serial jest ciągnięty za uszy po to, aby wydoić zeń jak najwięcej kasy. Renoma zaczyna podupadać, widownia się wykrusza, a scenarzyści muszą wymyślać coraz bardziej niestworzone historie. Oczywiście każdy widz ma inną tolerancję na idiotyzmy scenariusza, dlatego to co jednych wnerwia, innych zupełnie nie rusza. Zgrabnie się zrymowało, a chodzi o to, że gdyby zapytać kilku fanów seriali o pięć przykładów na nieodpowiednie zakończenie, byliby oni w stanie podać zupełnie inne zestawienie. Myślę jednak, że wielbiciele poniższych pięciu przytakną tej liście.

Czytaj dalej »

Ten cykl opowiadać będzie o serialach z naszego i waszego dzieciństwa oraz o tym jak potoczyły się dalsze losy grających w nich aktorów. Oczywiście tylko tych ciekawszych. Na pierwszy ogień idą „Żar tropików” i „Grom w raju”

Obie te produkcje łączą w sobie humor i akcję, tworząc mieszankę może nieco naiwną jak na dzisiejsze standardy, ale zupełnie przyzwoitą jeśli chodzi o niewymagającą, lekką rozrywkę rodem z lat dziewięćdziesiątych. Na youtube można znaleźć pojedyncze odcinki, a jako że stare seriale mają to do siebie, że można je oglądać od dowolnego momentu, to po lekturze można odkopać wspomnienia i znów poczuć się jak dzieciak z wlepionymi w telewizor gałami.

Czytaj dalej »