Wchodząc do tramwaju czy autobusu, człowiek ma często wrażenie, że wraz z szumem otwieranych drzwi, staje przed nim zupełnie nowy i nieznany świat. A w tym świecie wszyscy jak gdyby postawili sobie jedno zadanie – jak najbardziej biednego człowieka wkurwić.

W poprzedniej części przedstawiliśmy jednostki, które można spotkać na co dzień, i które spowszedniały na tyle, że traktujemy je jako naturalną część irytującej rzeczywistości. W tej odsłonie pojawią się osobniki nieco bardziej wymarłe, na które trudno znaleźć reakcję inną niż chory śmiech, strzał w potylicę lub (najczęściej  występująca) obojętność wypalająca duszę od środka.

Czytaj dalej »

Interaktywna rozgrywka była piętnowana i gnębiona niemal od samych początków, gdy tylko gry przestały być ciekawostką inżynierów i trafiły do masowego odbiorcy. Nie musiało być w nich nic kontrowersyjnego – wystarczyło, że istniały. Traktowano je jako niskich lotów rozrywkę, która tylko ogłupia i nie ma kompletnie nic do zaoferowania młodym ludziom. Z tego też powodu chwytano się wszystkich możliwych sposobów, by pokazać światu jak bardzo gry nie nadają się do spędzania wolnego czasu.

Wszystko, co mogło wzbudzić potencjalny niesmak, było linczowane i krytykowane. Pomimo faktu, że trup ścielił się gęsto na ekranach telewizorów, wystarczyło kilka czerwonych pikseli by wzbudzić repulsję. Nie oszukujmy się – my, jako gracze nie widzimy nic złego w tym, co osoby mniej związane z grami traktują jako siedlisko śmierdzącego zła (zatkaj nos, Boo!). Przeciętny entuzjasta gier komputerowych drapie się w głowę i zastanawia, jakim cudem ktoś widzi w nim przyszłego seryjnego mordercę tylko dlatego, że zastrzelił kilkuset wirtualnych Niemców z Tommy guna, ma swoje ulubione Fatality i nie wzdryga się na widok krwistych pentagramów w Diablo.

Czytaj dalej »

Gdy już uznamy, że nasze kliknięcia w polskim Internecie zdziałały cuda, pora przenieść swoją filantropijną działalność na strony zagraniczne. W końcu nie tylko w naszym kraju ludzie i zwierzęta potrzebują pomocy.

A skoro opuszczamy własny zaścianek, to i także język polski przestaje być środkiem przekazu. Jeżeli więc nie znasz angielskiego, to marny z ciebie Święty Mikołaj oraz go fuck yourself and learn some language.  A najlepszy sposób, żeby podszkolić język to…

Czytaj dalej »

Trudno jest lubić ludzi. Większość z nich kieruje się własnym ego, połączonym z niskimi pobudkami i podświadomym dążeniem do autodestrukcji. Z tego właśnie powodu powstały słowa opisujące niechęć do naszego gatunku na różne możliwe sposoby.

 „Homofob” i „rasista” to chyba jedyne znane ludziom tego typu słowa. Ale czasami głęboko pod postacią dupka i chama mieści się głębsza osobowość z nieco większymi ideami i przekonaniami, wpływającymi na cechy charakteru. Aby to enigmatyczne stwierdzenie rozwinąć, przedstawiam zestaw definicji, dzięki któremu poznamy co w niektórych osobach piszczy.

Czytaj dalej »

Jeżeli napiszę, że dzisiejszy tekst będzie o Johnie Paulu Larkinie, który rozpoczął swoją karierę muzyczną w 1976 roku jako pianista jazzowy, to większość z was uzna, że nie warto dalej czytać, ponieważ nie dzielimy tych samych wspomnień.

Natomiast jeżeli napiszę, że człowiek ten w wieku 53 lat zrewolucjonizował muzykę popularną, być może komuś zaświeci się mała lampka, nieużywana od 1995 roku. Wtedy to właśnie nastąpił szczyt jego popularności. Ale na całe szczęście jest poniższe zdjęcie oraz tytuł i mam nadzieję, że wszyscy dobrze wiedzą o kogo chodzi.

Czytaj dalej »

W piątek 23 listopada słynny nastoletni grajek, pogromca dziewic, mistrz okładek czasopism dla nastolatków i seryjny morderca gustów muzycznych Justin Bieber spotkał się z Premierem Kanady Stephenem Harperem.

Celem schadzki tych dwoje jakże różnych od siebie osób było przyznanie Bieberowi odznaczenia za zasługi i osiągnięcia Kanadyjczyków. Najwyraźniej ktoś wpadł na wspaniały pomysł uhonorowania jego wątpliwego kanadyjskiego talentu, z racji tego, że połowa Amerykańskich nastolatek dostaje przedwczesnego pierwszego okresu na sam jego widok. A skoro Kanada nie ma zbyt wielu światowych osiągnięć i jest zawsze w cieniu USA, to z Bobera może być dumna.

Czytaj dalej »

„Cześć, mam na imię Asia i chętnie popiszę na priv” – tak właśnie przedstawiłem się na czacie portalu Wirtualnej Polski na ogólnodostępnym kanale dla nastolatków. Mój nick wskazywał na to, że mam 13 lat.

I co taka biedna mała Asia może robić na czacie dla rówieśników? Chętnie porozmawiałaby o serialach, przedmiotach w szkole i muzyce. Ale nie, takiego wała. Zamiast tego w ciągu pół godziny pobytu, jej rozmowy prywatne zalewały zboczone pytania oraz niemoralne propozycje, dając do zrozumienia Asi, że żyjemy w chorym i popierdolonym świecie. Okazuje się, że wpuścić dziecko na jakikolwiek czat, gdzie może zawrzeć internetową znajomość, to tak jakby zostawić je po północy na niemonitorowanym Dworcu PKP, pośród bezdomnych i narkomanów nafaszerowanych Viagrą. I nawet ochrona w postaci moderatorów nie pomoże, ponieważ na priv może dziać się co chce. A dzieje się wiele rzeczy, których jako przyszły lub obecny rodzic wolałbyś nie wiedzieć.

Czytaj dalej »

Pojazdy unoszące się kilkanaście centymetrów nad ziemią i mknące ze średnią prędkością 800 km/h kojarzą się nieodłącznie z Wipeoutem. Warto jednak pamiętać, że były czasy gdy ta produkcja miała bardzo udanego sobowtóra, dającego znacznie więcej emocji i rozgrywającego się w świecie wykreowanym w umyśle George’a Lucasa.

Star Wars Episode I: Racer to najprawdopodobniej jedyny tytuł ze świata Gwiezdnych Wojen, do którego zasiadały także osoby unikające bandy Skywalkera, lub nie mające pojęcia kim ten syn marnotrawny jest. Sama wartość rozrywkowa produkcji była tak wielka, że świat gry był jedynie dodatkiem do wspaniałej grywalności. W przypadku gier jest to o tyle rzadkie i niespotykane, że zasługuje na kilkuminutowe owacje z bisem. Śmiało.

Czytaj dalej »

Skoro zaczęliśmy rozdawać niedawno cenne kliknięcia, to tym razem szarpniemy się nieco dalej z naszymi chęciami pomagania innym. I chociaż bieda niejednego Polaka przyciska, to serca podobno nam nie brak, i być może ktoś wyciągnie pomocną dłoń. By poczuć się lepiej ze samym sobą, oczywiście.

Po tym pompatycznym do obrzygania wstępie, przejdźmy do całkiem przyziemnych polskich stron, które postawiły sobie szczytny cel zbierania czegoś więcej niż kliknięć. A jeżeli nie chodzi o kliknięcia, to chodzi o pieniądze. Z racji tego, że do Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy jeszcze daleko, każdy kto ma ochotę oddać choćby kilka groszy na szczytny cel, może to zrobić poniżej. Kliknięcie na obrazek przekierowuje na dany adres. Ale zaraz, czegoś tu brakuje. a tak… Nie mogłoby zabraknąć zdjęcia dłoni na tle nieba!

Czytaj dalej »

Animacje krótkometrażowe są często niedoceniane i pomijane, a na kartach historii zapisuje się je w podrozdziale „ciekawostki”. Panuje powszechna opinia, że filmy te muszą być płytkie i uproszczone, bo przecież ile treści można przekazać w kilku minutach, niejednokrotnie bez dialogów?

Okazuje się, że dużo. Zwłaszcza, jeżeli twórca zręcznie pozostawi pole do interpretacji i zagra na zmysłach odbiorców tak, że ci jeszcze długo po obejrzeniu będą rozkminiać przesłanie, które samo będzie skakać po płatach mózgu. A umiejętność stworzenia głębszego przekazu w kilkunastu scenach to już prawdziwa sztuka. Przed wami TOP 5 animacji krótkometrażowych, po obejrzeniu których następuje chwila długiej refleksji i uczucie zrozumienia, którego nie da się przez jakiś czas zwerbalizować. Znacie to uczucie? To zapraszam.

Czytaj dalej »