W żyłach płynie alkohol, wieczór kwitnie, a kluby pełne singli są niedaleko. Wybierasz jeden, wchodzisz, obserwujesz. Po szybkim piwie przy barze, w ferworze tańca i mrugających, oślepiających świateł łakniesz czyjegoś ciała. Znajdujesz i wycofujecie się w cień. Za rękę wychodzą również inni.

I chociaż nie jest to obraz doskonałego romansu, to takie widoki są powszechne. W końcu w przypływie natchnienia i chwili, ciepłe ciało wydaje się godziwym substytutem miłości, prawda? Jeżeli zgadzasz się, czytaj dalej. Jeżeli nie zgadzasz się, również czytaj dalej, ponieważ twój mózg wpływa na twoje decyzje bardziej, niż ci się wydaje. Jakie tajemnice tkwią za zjawiskiem przypadkowego seksu?

Czytaj dalej »

Nie ma co ukrywać – jesteśmy krajem katolickim. Każdy z nas zna kogoś, kto co niedziela dyla do kościoła tylko po to, by wysłuchać garści dywagacji na temat faceta w chmurach i jego wysłannika, który chciał wmówić wszystkim, że jest synem stwórcy świata i nie spodziewał się po tym żadnych konsekwencji.

Całą historię człowieka zrodzonego z dziewicy spisało kilkudziesięciu chłopa, tworząc tym samym kodeks moralny i wyznaczając trendy postępowania na następne tysiąclecia. Dzięki nim świat nie przeludnił się już kilkaset lat temu i dzięki nim wiesz, że spłoniesz w piekle jeżeli ksiądz nie poleje ci głowy specjalną wodą zanim umrzesz.

Czytaj dalej »

Nie słyszałeś o niej. Ale to nie szkodzi. Sam zauważyłem ją w kilku krótkich scenach filmu „Zakochany Paryż” w segmencie „Quais de Seine” wyreżyserowanego przez Gurinder Chadha. I nie widziałem nigdzie indziej… ale to wystarczyło.

Jak się później okazało „Zakochany Paryż” to jeden z popularniejszych poza granicami Francji filmów, w jakich wystąpiła, o ile nie najpopularniejszy. Rola Zarki była także jedną z jej pierwszych, bowiem karierę aktorską rozpoczęła rok wcześniej (2005) we francuskim horrorze erotycznym „Sheitan”. Reżyserem był Vincent Cassel, znany głównie jako mąż Moniki Bellucci. Zachęceni?

Czytaj dalej »

Rozkwit gier niezależnych w ostatnich latach skłonił wielu deweloperów do podążania właśnie tą ścieżką, która jeszcze niedawno była niszowa i całkowicie nieopłacalna. Brak Wielkiego Brata stojącego za plecami i patrzącego na ręce skutkuje świetnymi pomysłami i niecodzienną grywalnością. Jednakże wolność i nieposkromiona kreatywność odbywa się zawsze kosztem budżetu, no bo przecież kto chciałby zainwestować w wydanie symulatora celnika komunistycznego kraju?

Nikt inny, jak sami gracze. Papers, Please początkowo trafiła do Steam Greenlight – usługi pomagającej w promocji, gdzie można głosować na niszowe tytuły, które miałyby być dostępne później na Steamie. Po niecałym miesiącu od pojawienia się otrzymała od głosujących tytułowe zielone światło i autor Lucas Pope mógł ją wydać na tej ogromnej platformie w wersji elektronicznej. I chociaż gra miała premierę w 8 sierpnia 2013 roku, to Papers, Please sławę zyskało całkiem niedawno, za sprawą kilku prestiżowych nagród. Pod koniec marca 2014 roku twórca zgarnął główną nagrodę w najpopularniejszym plebiscycie gier niezależnych – Independent Games Festival – odbywającym się co roku w San Francisco.

Czytaj dalej »

Dawno temu wyszperaliśmy w Internetach kilka naprawdę unikatowych i zaskakujących stron www, które ze względu na ich pomysł i realizację okazały się strzałem w dziesiątkę w przepełnionej gównem sieci.

I tak też możemy sprawdzić, w którym momencie filmu najlepiej wyjść na siku, wygenerować adres mailowy na dziesięć minut czy pokazać komuś jak używać Google. W tej części zaczniemy natomiast od strony, którą doceni każdy uczniak i studenciak. Jeżeli chcesz przejść do danej strony, po prostu kliknij w zdjęcie.

Czytaj dalej »

Czasami trudno jest odróżnić przypadkowe przećpanie od świadomego samobójstwa. Kulisy śmierci Amy Winehouse, Elvisa czy Jim Morrisona na zawsze pozostaną tajemnicą. Tylko oni wiedzieli co nimi kierowało, co próbowali osiągnąć i czy ostatnią ich myślą było „cholera, wcale nie o to mi chodziło”.

My jednak zajmiemy się dalej oczywistymi przypadkami, które świadomie żegnają się ze światem, a nie tylko próbują osiągnąć jak największy odlot (David Carradine, mimo że jesteś aktorem, to mówię również o tobie). Z jednym, ciekawym wyjątkiem…

Czytaj dalej »

Dzisiejszej Miss Poniedziałku brakuje aktorskiego pazura, nie ma figury supermodelki, a z twarzy jest podobna zupełnie do nikogo. Nie ma grona fanów, którzy grożą śmiercią jej mężowi ani nawet nie wygrała żadnej indywidualnej filmowej nagrody (jedynie wraz z ekipą aktorów z planu odebrała Hollywood Film Award za film „Bobby” z 2006 roku).

Nawet nie wystąpiła nago w żadnym swoim filmie. Ba, na jej prośbę usunięto scenę z „Oszukać Przeznaczenie 3”, w której miała paradować bez ciuchów. Więc za co ją tutaj lubić? Za wszystko powyższe (i poniższe), bo o takiej kobiecie marzy każdy normalny facet. To, co najbardziej przyciąga wzrok do Mary Elizabeth Winstead to niewątpliwie jej niesamowicie naturalna i delikatna uroda.

Czytaj dalej »

Przed nami kolejna garść muzyków, którzy postanowili sprawdzić co jest po tamtej stronie. Niestety tego się już od nich nie dowiemy, ale można śmiało uznać, że suicide is painless. Zwłaszcza w porównaniu z życiem, jakie niektórzy muzycy prowadzili lub jakie byli zmuszeni prowadzić.

Nie pozostaje nic innego, jak zaprosić do części pierwszej oraz drugiej, w których co prawda nie trafiła się jeszcze żadna polska osobistość, ale tym razem zaczniemy od takiej. Wydaje nam się, że skojarzenie z polskim muzykiem, który popełnia samobójstwo będzie u wszystkich takie samo.

Czytaj dalej »

Wbrew temu, co się powszechnie sądzi, flirtują głównie tylko dwa typy ludzi – single oraz zaobrączkowani. Single flirtują, ponieważ… no wiadomo. Są singlami i nikt konkretny nie jest zobowiązany z nimi rozmawiać, uprawiać seks czy drapać za uszkiem. Co innego jest w przypadku osób w związku małżeńskim. To już twardszy orzech do zgryzienia. Znaleźli sobie odpowiedniego, a może i nawet lepszego partnera, pobaraszkowali przekazując swoje geny na następne pokolenie i, z ewolucyjnego punktu widzenia, zrobili swoje, a także spełnili swój przyjemny obowiązek. Ich genom przetrwa. Tylko dlaczego ciągle chcą pozostać w grze?

Bez względu na to, jaki jest twój status związku, zanim będziesz się zarzekać, że nigdy nie flirtujesz, to pamiętaj, że nie chodzi tylko o samą rozmowę. Flirt to również gesty, postawa, jak i ruchy gałek ocznych. Zauważ jak przechylasz się do przodu, w stronę osoby, z którą rozmawiasz, nieznacznie podnosząc pięty. Zwróć uwagę jak szybko i delikatnie unosisz brwi, z ukosa rzucasz okiem z lekkim uśmiechem i przedłużasz spojrzenie. Jeżeli jesteś kobietą, to czy czujesz jak trochę przechylasz głowę na bok, odsłaniając delikatną i wrażliwą szyję, lub gdy inaczej na to spojrzeć – żyłę szyjną? Jeżeli jesteś mężczyzną, to czy utrzymujesz otwartą, chodź-mnie-zaatakuj pozycję wraz z ramionami ustawionymi tak, by zwrócić uwagę na twoje imponujące podbrzusze?

Czytaj dalej »

Grając w Dark Souls II masz wiecznie przesrane. Nikt ci nie pokaże gdzie iść, nikt nie wskaże co masz naciskać, ani jak masz grać. Jesteś tylko ty i pierdyliard potworów, spośród których każdy może cię zgnoić za najmniejszą chwilę nieuwagi. I wtedy padniesz trupem, pozbywając się najczęściej cennych, zebranych w pocie czoła dusz, mając tylko jedną szansę na udanie się w miejsce swojej śmierci i ich odzyskanie. Oj tak, będziesz ginąć często. Tak często, że w pewnym momencie zdasz sobie sprawę, że nigdy tyle nie przeklinałeś.

A jednak, gdzieś pomiędzy frustracją i nerwami, poczujesz satysfakcję i potrzebę brnięcia dalej, w coraz większe gówno. I znów zginiesz. Będziesz siedział wściekły z padem w ręku, spróbujesz przejść któregoś przeciwnika na szybko. I padniesz trupem. Będziesz wredny dla innych, będziesz myślał o tym, jak zajebać tego durnego bossa. A potem zginiesz, a przeciwnicy się odrodzą w tym samym miejscu. Witaj w Dark Souls II – grze, która wywoła u ciebie napady szału. Ale będziesz dobrze wiedział, że powinieneś być wściekły wyłącznie na siebie.

Czytaj dalej »