Tradycyjnie o 2:30, nieco mniej tradycyjnie w pierwszy weekend marca. Gwiazdy, gwiazdki i całe rzesze filmowych rzemieślników zjeżdżają się do Dolby Theatre po to, by wziąć udział w najważniejszej filmowej imprezie roku. Niektórzy będą lśnić w błyskach fleszy, dla pozostałych zostanie świadomość, że przynajmniej tam byli. Bo mimo że wszystkie statuetki są takie same, to jednak fotoreporterzy dużo chętniej strzelają fotki tym, które znajdą się w rękach aktorów i aktorek.

W ostatnich dniach pogoda nie rozpieszcza organizatorów gali oscarowej. Parafrazując Kazika, „tylko zimno i pada, zimno i pada na to miejsce w środku Los Angeles”. Z takiego obrotu spraw cieszą się pewnie tylko producenci parasoli – być może któraś z gwiazd wypromuje ich produkt. Ot, kolejny gadżet, na którym będzie można natrzepać trochę kasy. A może jednak zza chmur wyjdzie słońce? Tak czy inaczej przespacerowania się po czerwonym dywanie raczej nikt sobie nie odmówi.

https://wykrzyknik.org/flirt-randki-regulamin/

Wydaje się, że od wielu lat filmy animowane generowane komputerowo osiągnęły pewien poziom przepychu graficznego, przy którym można przystopować i zająć się ważniejszymi aspektami w produkcji – animacją ruchów, mimiką czy historią. Oczywiście zawsze da się zrobić lepiej, więcej i zajebiściej, ale w filmach animowanych pełnego metrażu jest to w zasadzie niepotrzebne, jako że publika tych produkcji składa się głównie z najmłodszego pokolenia.

Co innego można zaobserwować w krótkometrażówkach. Tam wykonanie pod względem wizualnym jest równie ważne, zwłaszcza gdy studia zazwyczaj nie operują kwotami milionów dolarów do przehulania. Zwłaszcza, że najbliżej im do pełnoprawnego miana „sztuki”. A gdy nie ma tyle pieniędzy, co więksi bracia, wtedy twórcy realizują wspaniałe, kreatywne pomysły na piękne zobrazowanie historii „po kosztach”. Zacznijmy właśnie od animacji krótkometrażowych.

Czytaj dalej »

Od operatorów kamer i montażystów, przez dźwiękowców i specjalistów od efektów specjalnych, aż po scenografów, kostiumografów i charakteryzatorów. Bywa, że nie znamy ich nazwisk, ale często podziwiamy ich dokonania.

O aktorze z sześcioma nominacjami do Oscara można powiedzieć „bardzo dobry”. Jednak spece od kategorii technicznych nierzadko przy tej liczbie dopiero się rozkręcają. Tyle tylko, że niektórzy z pewnością woleliby zamienić wielokrotne nominacje na chociaż jedną statuetkę.

Czytaj dalej »

Nominowanych w najważniejszych kategoriach łatwo ocenić, ponieważ filmy, w powstawaniu których mieli udział, znajdują się już w szerokiej dystrybucji. Filmy krótkometrażowe i dokumentalne z kolei nie cieszą się aż taką popularnością ani w salach kinowych ani na wodach pewnej pirackiej zatoki. Na szczęście o talencie nominowanych muzyków każdy może przekonać się na własne uszy.  

Muzyka ma dla każdego inne znaczenie, dlatego też tak samo jak w zeszłym roku, nie będziemy do niej dodawali komentarza. Na początek jednak spójrzmy na filmy nieanglojęzyczne, które wcale nie odbiegają poziomem od tych, w których bohaterowie posługują się językiem Szekspira, a czasem nawet je przewyższają. Mimo że mogą z nimi konkurować w głównych kategoriach, to jednak w tym roku Akademia nie doceniła żadnego nominacją.

Czytaj dalej »

Tyle już z całego świata piękności pokazywaliśmy, a co u nas w Polsce? Ło panie, u nas w polskich mediach po staremu – inteligentne szafiarki, seriale z wartką akcją i zwrotami fabuły i całe spektrum wspaniałych, kolorowych osobowości, szczególnie wśród młodych utalentowanych aktorek. Oj, długo by wymieniać.

Tak. Poprzednie zdanie było ironią. A ironii używa się wtedy, gdy nie warto już płakać. Na całe szczęście telewizor można wyciszyć, długie i nudne sceny przeboleć, a paradowanie w sponsorowanych ciuchach „na ściance” z reklamami zbyć parsknięciem. I skupić się na urodzie aktorek. Co prawda zbyt dużego wyboru nie ma, ale i u nas w okolicach Wisły mamy piękności, za którymi na rynku łódzkim* obejrzałby się nawet nasz „polski Justin Bieber”. Gdy tylko dorośnie i mama mu pozwoli. A na kogo dziś popatrzymy? Na naszą polską śliczność – urodzoną w 1986 roku Agnieszkę Więdłochę.

Czytaj dalej »

Oscar jest marzeniem każdego filmowca, zarówno tego pławiącego się w luksusach Hollywood, jak i tego, który całym tym towarzystwem wzajemnej adoracji gardzi. Wśród tegorocznych nominowanych można znaleźć i jednych i drugich, chociaż nie każdy trafił do tego grona do końca zasłużenie.

Od razu trzeba wyjaśnić, że nie chodzi tu o to, że ktoś zagrał koszmarnie, albo napisał scenariusz nie trzymający się kupy. Wszystkie z tegorocznych nominacji można obronić, chociaż w przypadku niektórych trzeba by użyć argumentów zahaczających o śmieszność. My sobie to odpuścimy i będziemy pisać bolesną prawdę o przereklamowaniu wszędzie tam, gdzie będzie trzeba.

Czytaj dalej »

Polskie filmy przyzwyczaiły nas do głupiutkiej fabuły, płytkich aktorów i schematów powielanych po tysiąckroć w kolejnej jałowej produkcji. Przepis na rodzimy film jest niezmienny – weź kilku aktorów z maleńkiej puli, wrzuć ich do świata seriali telewizyjnych i mieszaj przez dwie godziny, tak by widz miał wrażenie, że ogląda jakąś rozszerzoną wersję Klanu.

Na całe szczęście jest kilka nazwisk, które odbiegają od tych schematów. Rzadko się jednak zdarza by ich filmy miały premiery w tak niewielkim odstępie czasu. Weźmy Wojciecha Smarzowskiego, którego ulubionym i nieco oklepanym tematem jest alkohol oraz Władysława Pasikowskiego, który lubuje się w intrygach i kulisach polityki. A gdy masz jednie dwie dychy w kieszeni, na co warto iść? Spokojnie, tekst nie zawiera spoilerów. ;)

Czytaj dalej »

Drugiego marca po raz osiemdziesiąty szósty zostaną wręczone nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, zwane potocznie Oscarami. Zeszłoroczne żarty Setha MacFarlane’a okazały się zbyt dosadne, wobec czego tym razem w roli gospodarza gali zobaczymy Ellen DeGeneres.

Jak co roku do Dolby Theatre zawitają zarówno zastępy gwiazd filmowych jak i ci, bez których nie błyszczałyby one takim blaskiem – a więc reżyserzy, scenarzyści, montażyści, charakteryzatorzy i inni stojący po drugiej stronie kamery członkowie ekipy filmowej. Pojawi się także cała masa celebrytów, którzy znajdą się tam tylko po to, by przespacerować się po czerwonym dywanie i szczerzyć się do fotoreporterów.

Czytaj dalej »

Kariera modelki nie trwa wiecznie i z reguły kończy się w okolicach czterdziestki. Dlatego też dobrze jest spróbować sił w innej gałęzi showbiznesu, najlepiej takiej, gdzie przydaje się doświadczenie z wybiegu. Tą drogą idzie Yaya Alafia, której obecność w wielkim świecie zaczęła się od programu America’s Next Top Model.

Urodziła się jako Camara DaCosta Johnson 31 lat temu (15 listopada 1982) w Nowym Jorku, ale w jej żyłach płynie też krew brazylijska i nigeryjska. Sama modelka-aktorka zna język portugalski, francuski i hiszpański, a podobno potrafi dogadać się też po japońsku. Udział Yayi w trzeciej edycji wspomnianego wcześniej reality show był bardzo udany – zajęła drugie miejsce.

Czytaj dalej »

Granie postaci historycznej bywa dla aktora nie lada wyzwaniem. Nie dość, że nie może on sobie ot tak wymyślić gestów, mimiki czy sposobu mówienia, to jeszcze musi nosić charakteryzację, która ma go upodobnić do pierwowzoru.

W niektórych przypadkach wystarczy trochę makijażu i para okularów, ale czasem trzeba przemodelować całą facjatę. Jednak warto się pomęczyć, bo a nuż Amerykańska Akademia Filmowa doceni wysiłek. Wśród poniższych przykładów z zeszłego (2013) roku z pewnością będzie kilka kreacji nominowanych do Oscara, zarówno od strony aktorskiej, jak i charakteryzatorskiej, bo od specjalistów z tej dziedziny przecież też wiele zależy.

Czytaj dalej »