W niebezpieczeństwo zawodu profesjonalnego muzyka, prócz narkotyków, zwarć we wzmacniaczach i roznoszących choroby weneryczne fanek wliczyć można również ciągoty do nagłego pożegnania się ze światem na własne życzenie.
Dusza artysty ma bowiem do siebie to, że ciągle jest niespełniona. Pieprzyć sławę, pieprzyć łatwe dziewczęta i pieprzyć wszystko, na czym ten świat stoi. A ostatnie, co się czuje, to zawód i rozgoryczenie. Kogo jeszcze wybrał tę samobójczą formę ekspresji?
W poprzednich częściach skupiliśmy się na pisarzach, którzy zdecydowali odebrać sobie życie. Ostateczny krok zazwyczaj spowodowany był depresją i poczuciem beznadziejności życia. Jako że pisarze są osobami wrażliwymi, samotnikami dogłębnie analizującymi rzeczywistość, to nie ma się co dziwić, że właśnie problemy natury psychicznej spowodowały samobójstwo. W tym cyklu przyjrzymy się muzykom, mniej i bardziej znanym, którzy mieli własne powody i nierzadko odchodzili z przytupem.
W odróżnieniu od pisarzy, muzycy pod względem stylu życia stoją po przeciwnej stronie skali. Samotność i depresja po jednej oraz sex, drugs and rock’n’roll po drugiej. Ciągłe imprezy, wieczne życie na walizkach, przytłaczająca popularność (lub jej brak) i nieudolne próby życia jak normalny człowiek – czy to właśnie powoduje samobójczą śmierć? Na pierwszy ogień weźmy największą sławę w tej kategorii.
Ci, którzy przegrali niejedno kieszonkowe na automatach w zadymionej, ciemnej przyczepie kempingowej, z pewnością pamiętają świetne tytuły japońskiej Segi. Niegdyś jedna z najmocniejszych firm na rynku w przemyśle rozrywkowym, dziś jedynie mizerna namiastka, która odgrzewa swoją spuściznę i wydaje ją na urządzenia przenośne.
Niemniej wszystkie markowe gry Segi były niesamowicie grywalne i niezwykle dopracowane w porównaniu do pozostałych gier innych deweloperów (chociaż zdarzały się wyjątki). Napis „INSERT COIN” wyświetlał się często, ale nikomu nie przeszkadzało by kasę od mamy na lody przepierdolić na kolejne trzy życia.
Czy wtarganie martwego drzewka iglastego do domu i obłożenie go kolorowymi pierdołami nigdy nie wydawało ci się dziwne? Jeżeli nie tobie, to na pewno innym mieszkańcom świata, którzy nie są rozeznani w tradycjach świąt Bożego Narodzenia. Jako że te będą całkiem niedługo, a otrzymywanie skarpetek i mandarynek jest dla nas całkiem normalne, poniżej przedstawiamy pięć najdziwniejszych świąt na świecie.
A są nie tylko dziwne, ale i obchodzone. Hiszpańska Korrida czy polski Marsz Niepodległości może się schować w porównaniu z idiotyzmami, jakie ludzie potrafią wyprawiać podczas świąt, które są dla nich równie normalne, co u nas rzucanie kamieniami i podpalanie symboli gejowskich wolności. A zaczniemy od…
Wszelakie portale plotkarskie wałkują do znużenia temat zagranicznych gwiazd mających polskie pochodzenie. Z reguły za każdym razem widzimy ten sam zestaw nazwisk, chociaż w tym roku pojawiło się kilka nowych, jak choćby Emily Ratajkowski. Lubimy łechtać nasze narodowe ego (a przy Emily nie tylko to), mówiąc „Ten jest nasz! I ten, i tamten”, a co z tymi, którzy okazują się nieco mniej „nasi”?
Oczywiście nie mam zamiaru wytykać komuś niepolskości, czy wręcz odbierać obywatelstwa, więc pseudonarodowym oszołomom radzę wyjść. Zresztą nie mają tu czego szukać, bo nie będzie tu ani ich ulubionych Żydów (ani tym bardziej żydów, jako wyznania), ani Polaków, których korzenie sięgają kresów wschodnich, ani tym bardziej naturalizowanych celebrytów. Nie będzie też tak jaskrawych przykładów jak Ola Szwed czy Patrycja Kazadi, bo wolę skupić się na tych mniej oczywistych. Hmm, „jaskrawy” to w tym kontekście chyba niezbyt fortunne słowo.
Steaua Bukareszt to nie były ogórki, ale przy korzystnym wyniku pierwszego spotkania Legia nie miała prawa tego dwumeczu przegrać. Jednak nie pierwszy i nie ostatni raz najważniejsze klubowe rozgrywki w Europie mistrzowi Polski uciekły.
W przyszłym roku legalnie wypić piwo podczas oglądania kwalifikacji będą mogły dzieci poczęte w momencie gdy w ostatni raz polska drużyna grała w fazie grupowej Ligi Mistrzów. Było to 4 grudnia 1996 roku, a Widzew Łódź mierzył się wtedy z Atletico Madryt. Tego samego dnia NASA wystrzeliła w kosmos sondę Mars Pathfinder, dzień później Madeleine Albright została sekretarzem stanu USA, kolejnego wystartowała RTL 7, a po niemal tygodniu Wisława Szymborska odbierała nagrodę Nobla. Wtedy też na ekrany kin wchodził „Jerry Maguire”, na listach przebojów królowały Spice Girls a najnowszym tanecznym wynalazkiem była Macarena.
Słowo „rozpoznawalni” zostało użyte rozmyślnie, dlatego, że „znani” to trochę za mocne określenie. Jednak z drugiej strony, mimo że nie są to gracze pokroju Messiego czy Ronaldo, to kibice orientujący się nieco w mniej lub bardziej odległej historii futbolu gdzieś te nazwiska słyszeli. Poprzednio skończyło się na defensywie, więc teraz trzeba ruszyć do przodu.
Zanim to jednak nastąpi, wypadałoby wybrać trenera. Przyjmując te same kryteria, czyli udana kariera piłkarska przed przybyciem do Polski, nasuwają się dwa nazwiska – Jose Mari Bakero i Dan Petrescu. Niby Hiszpan wywalczył nieco więcej trofeów, ale jeśli nasza drużyna ma wygrać jakikolwiek mecz, może lepiej, żeby swoimi ciężkimi (jak na polskie standardy) treningami poznęcał się nad nią Rumun.
Dzień po poprzedniej części Google postanowiło zrobić remont swojego sklepu i umieściło specjalny dział dla rozgrywki w stylu retro. Jako że na razie tam licho i pusto, to spójrzmy jakie jeszcze prehistoryczne okazy można odkopać spomiędzy tysięcy aplikacji o pierdzeniu i chwaleniu się czymkolwiek na Facebooku.
Serio. Czy biegasz, czy gotujesz, czy srasz – wszystko to możesz wrzucić na Fejsa by wszyscy inni mogli zobaczyć czego żałosnego właśnie dokonałeś. Oczywiście jeżeli zechcą rzucić okiem w przerwie między chwaleniem się gdzie są na wakacjach i wrzucaniem życiowych pretensjonalnych cytatów mających maksymalnie jedno zdanie. Ah, jak dobrze, że na telefonie da się pograć jeszcze w stare, dobre gry.
