Lista jest długa i z pewnością z dekady na dekadę będzie coraz dłuższa. Nie sposób wymienić wszystkich talentów literackich, którzy pożegnali się ze światem na własne życzenie.
Warto jednak przyjrzeć się polskim pisarzom, ponieważ również i oni popełniali samobójstwa. Miejmy nadzieję, że poniższe nazwiska będą dla was równie znane, co te z poprzednich części. A zapewniam, że warto o nich pamiętać.
O tym, jak będzie wyglądał świat za, powiedzmy 100 lat, dowie się niewielu z nas. Tym bardziej nikomu nie zdarzy się przybić piątki z prapraprapraprapraprawnukiem (chyba, że hibernacja stanie się wreszcie możliwa). Dla kolejnych pokoleń będziemy tylko zacofanymi dzikusami, którzy dziwiliby albo wręcz bali się najzwyklejszych urządzeń, których używają na co dzień. Ciekawe więc, czy oni będą wiedzieć, do czego służyły nam wszystkie te przedmioty, które znajdą po otworzeniu kapsuł czasu zamykanych na przełomie XX i XXI wieku?
Standardowo umieszcza się w nich list z pozdrowieniami dla ludzi z przyszłości, gazetę z dnia w którym kapsuła została zamknięta, kronikę filmową, jakieś popularne książki, nagrania muzyczne oraz całą masę przedmiotów tak zwyczajnych, że pierwszą myślą z reguły jest: „Po cholerę wkładać tam takie graty?”. Skoro więc zawartość ich zawartość jest zwykła, to może same kapsuły wyróżniają się czymś szczególnym? A jakże.
Zapewne niejednemu zdarzyło się podczas większych porządków natknąć w kącie piwnicy na zakurzone graty sprzed dwudziestu lat, znaleźć dychę w kieszeni od dawna wiszącej w szafie koszuli, albo chociaż bułkę w plecaku po dwóch miesiącach wakacji. Oczywiście nie można tego nazwać kapsułami czasu, jednak występujący tu element niespodzianki jest podobny do tego, który towarzyszy otwieraniu współczesnych skrzyń skarbów.
Przyjmuje się, że pierwsze kapsuły czasu powstały w drugiej połowie dziewiętnastego wieku, ale oczywiście istnieje możliwość, że na pomysł zachowania dla przyszłych pokoleń przedmiotów codziennego użytku i innych artefaktów, dokumentujących życia w dawnych czasach, wpadł już ktoś o wiele wcześniej. Być może po prostu skitrał swoją kapsułę w takim miejscu, że jeszcze nikt jej nie znalazł. Stąd też pytanie, czy ktoś kiedyś odnajdzie te, które zakopujemy/zamurowujemy/(robimy cokolwiek, żeby przetrwały zamknięte) w dzisiejszych czasach, zwłaszcza że niektóre z nich mają spędzić w nienaruszeniu nawet tysiące lat. Najpierw jednak przedstawimy kilka kapsuł, które zostały już otwarte, chociaż akurat nie wtedy, kiedy powinny.
Nadeszła pora na kolejne przedstawienie sylwetek osób zarabiających (bądź też nie) na życie swoim literackim talentem. Życie to zostało im z powodzeniem odebrane przez nich samych. Z mniej lub bardziej błahych powodów.
Oraz mniej lub bardziej spektakularnie. Wśród samobójstw artystów jednakże nie widać desperacji. Mało kto skacze z mostu czy budynku, robiąc zgiełk i wrzawę wokół swojej osobistej tragedii. Ci wrażliwi wybierają samotną podróż w nieznane, radząc sobie ze sobą w spokoju i z dala od reszty świata.
Były czasy, że komputer stacjonarny miał kilkadziesiąt megaherców, leżał dumnie na biurku i był obrzydliwie kremowy. Szczytem szaleństwa był wtedy Norton Commander i jego niebieskie dwie kolumny do gmerania w folderach. Komputer ten zwało się aj-bi-emem i mogły sobie na jego pozwolić tylko bogate rodziny, ponieważ sprzęt kosztował równowartość kilku pensji.
Kilka lat później, wraz z pojawieniem się pierwszych Pentiumów i Windowsów, widok komputera, tym razem już stojącego przy biurku) upowszechnił się w polskich domach. Dzięki temu pamiętamy te wszystkie starożytne artefakty, które unieprzyjemniały nam codzienną pracę i rozrywkę. Na całe szczęście duch czasu nie pozwolił im uchować się w użytku do dzisiaj. Co było najstraszniejsze?
Kaseta magnetofonowa, korekcja głowicy, modlitwa i kilka minut absolutnej ciszy. To wszystko było niezbędne, by móc pograć na światowej klasy sprzęcie, który zaprojektowała firma urodzonego w Łodzi amerykańskiego rekina biznesu – Jacka Trzmiela.
Potrzebny był również procesor o kosmicznym taktowaniu 1 MHz oraz 64 KB pamęci RAM. Telewizor już byle jaki, mógłby być nawet czarno-biały z kineskopem zaokrąglonym jak tyłek Kim Kardashian. No i co oczywiste – konieczny był również joystick, najlepiej w wersji Skorpion, chociaż klasyczny QuickShot również był owiany szacunem. Optymalne były dwa joysticki, bo wtedy podlizywały się wszystkie dzieciaki na osiedlu, by móc przyjść połupać.
Udowodniono naukowo, że osoby znane z przelewania swoich myśli na papier mają znacznie zwiększone ryzyko odebrania sobie życia. Pora na drugą część pisarzy, którzy zdecydowali się na ten ostateczny krok.
Po ucieczce w świat fantazji powrót do rzeczywistości może być zbyt bolesny, by móc dalej w niej żyć. Dodajmy do tego rozterki życia wewnętrznego, rozchwianie nastrojowe związanie z nadmiarową wrażliwością oraz ponurą konieczność przebywania wśród ludzi, którzy nigdy do końca nie zrozumieją.
Osoby w jakikolwiek sposób uzdolnione artystycznie, ze względu na swoją ponadprzeciętną uczuciowość i samoświadomość, często decydują się na ostateczny krok, jakim jest odebranie sobie życia. Dla jednych powodem będzie niespełniona miłość, dla drugich nieokreślona tęsknota, a dla trzecich niezrozumienie świata. No dobra, czasem niektórych tak ponosi melanż, że rano znajduje się ich orzyganych i sztywnych.
Ale to raczej domena muzyków. My natomiast przyjrzymy się pisarzom, którym życie się nie uśmiechało i uznali, że dobrym pomysłem będzie zakończenie swoich wewnętrznych cierpień. Wraz z talentem, w parze niejednokrotnie idą choroby psychiczne, nałogi i patologie. Istnieje wiele badań potwierdzających niecne relacje kreatywności oraz skłonności samobójczych i chorób umysłowych. Niestety, nie każdy mistrz pióra wiedzie życie Hanka Moody’ego.
W poprzednim tekście o pięknych aktorkach z kraju nad Wisłą skupiliśmy się na latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Dziś zaczynamy przegląd tych pań, które na ekrany trafiły w kolejnych dwóch dekadach.
Jako że omawiany okres obrodził w urodziwe panie (a i ówczesne filmy są często powtarzane w telewizji, przez co więcej twarzy można wyłapać), formuła tego rankingu musiała ulec drobnej zmianie. Dzisiaj więc aktorki, które albo częściej kojarzone są z innej działalności (mniej lub bardziej) artystycznej, albo też zakończyły swoje aktorskie kariery, tudzież przygody.
W czasach gdy przeciętna gra zajmowała jedną płytę CD, BioWare stworzyło tytuł na pięciu krążkach, przez co większość knypków za grę buliła u pirata tyle, ile kosztują obecnie oryginały. Ale wystarczyło dorzucić wtedy parę dyszek i otrzymywało się najlepszy cRPG, który wchłaniał każdego, kto potrafił czytać ze zrozumieniem.
Seria Baldur’s Gate na świecie zasiała zajebistość w 1998 roku, ale na polską premierę trzeba było czekać sześć miesięcy, aż do 1999 roku ze względu na obfity przekład, który do dziś pozostaje jednym z obszerniejszych w polskiej grymatografii. Z kolei w Baldur’s Gate II do przetłumaczenia było jeszcze więcej, ale polska wersja pojawiła się już po trzech miesiącach od światowej premiery. Lecz każdy kto grał w jedynkę wie, że były to trzy miesiące siedzenia na szpilkach.
