Co łączy Michaela Jordana, Marion Jones i Marcina Najmana? Otóż cała trójka, z różnych przyczyn, zmieniła uprawianą dyscyplinę sportu. Najlepszy zawodnik w historii koszykówki został przeciętnym baseballistą (podobno chciał, chociaż przecież nie musiał), świetna sprinterka kiepską koszykarką (bo za bardzo nie miała wyjścia po aferze dopingowej), a przeciętny bokser… Nie no, nie kopmy leżącego.
Będzie jednak o innych sportowcach. Na igrzyskach olimpijskich i lekkoatletycznych mistrzostwach świata można oglądać twory zwane siedmio- i dziesięciobojem. Dwudniowa rywalizacja w kilku konkurencjach jest z założenia interesująca, jednak spora część jej uczestników wymięka w trakcie, lub notuje mizerne wyniki, w porównaniu do osiągów sportowców wyspecjalizowanych w poszczególnych konkurencjach. Wszystko to w ramach jednej dyscypliny – lekkoatletyki. Istnieją jednak w historii sportu zawodnicy, którzy z powodzeniem walczyli w kilku różnych.
Heather Moyse
Kanadyjska sportsmenka, uprawiająca rugby union, kolarstwo torowe i bobsleje. Ta ostatnia dyscyplina przyniosła jej największy sukces w karierze – złoty medal igrzysk olimpijskich w Vancouver. Od dziecka interesowała się sportem, a jeszcze zanim poszła do szkoły, zaczęła zajęcia z gimnastyki i łyżwiarstwa figurowego. W szkole średniej i na studiach grała w piłkę nożną, koszykówkę i rugby, a i lekkoatletyka nie była jej straszna. Grając w rugby union przez dwa lata była wybierana do uniwersyteckiej kadry kraju, nadal jest też rekordzistką uniwersytetu w niektórych konkurencjach biegowych oraz w skoku w dal. Z kanadyjską reprezentacją rugby union uczestniczyła w dwóch Pucharach Świata: w 2006 i 2010, podczas obu przodując w klasyfikacji zdobytych przyłożeń. Pierwszy kontakt z kolarstwem miała w połowie 2011 roku, a była to forma rehabilitacji po kontuzji kostki.
W 2012 roku wystartowała w mistrzostwach Ameryki w kolarstwie torowym, zajmując czwarte miejsce w wyścigu na 500 metrów. Gdy w 2001 roku skontaktowali się z nią przedstawiciele reprezentacji bobslejowej, zawodniczka odmówiła udziału w przygotowaniach do igrzysk w Salt Lake City, działacze jednak ponowili próbę cztery lata później. Po czterech miesiącach treningów i zdobyciu wraz z Helen Upperton mistrzostwa Kanady w rywalizacji dwójek, zajęła na igrzyskach olimpijskich w Turynie miejsce tuż za podium. Cztery lata później osiągnęła szczyt już z inną partnerką – Kaillie Humphries. Nie, nie jest lesbijką.
Mildred Ella „Babe” Didrikson Zaharias
Za to ona podobno była, według polskiej wikipedii. Ale tak naprawdę miała męża, więc mimo uprawiania wielu rzeczy, próżno szukać wśród nich lesbijskiego seksu. Największe sukcesy odnosiła w lekkoatletyce i golfie, ale całkiem nieźle szło jej też w koszykówce, baseballu, softballu, skokach do wody, bilardzie i kilku mniej poważnych sportach. Żyła jednak w czasach, gdy na taką wszechstronność sportowcy mogli sobie pozwolić. Zaczęła karierę sportową w wieku szesnastu lat, kiedy została zawodową baseballistką. Pięć lat później, podczas igrzysk olimpijskich w Los Angeles zdobyła dwa złote medale za rzut oszczepem i bieg na 80 metrów przez płotki oraz srebrny za skok wzwyż. W 1935 roku zaczęła grać w golfa i już w następnej dekadzie stała się najlepszą Amerykanką w tej dyscyplinie. Jej dominacja trwała do połowy lat 50., kiedy to Babe zmarła na raka okrężnicy. Jednak nawet gdy zmagała się z chorobą, potrafiła nadal wygrywać turnieje golfowe.
Sébastien Loeb
Usiądźcie i zapnijcie pasy – dziewięciokrotny rajdowy mistrz świata w młodości był gimnastykiem. W tej dyscyplinie zdobył czterokrotnie mistrzostwo Alzacji, raz okazał się najlepszy w zawodach obejmujących północno-wschodnie regiony Francji, a w mistrzostwach kraju zajął piąte miejsce. Kierowcą rajdowym został dopiero w 1995 roku, mając 21 lat. Od czasu gdy w 2004 roku zajął pierwsze miejsce w klasyfikacji końcowej Rajdowych Mistrzostw Świata, nie ma na niego mocnych. Wszystko jednak wskazuje na to, że w tym sezonie ustąpi z tronu – zdecydował się na udział w zaledwie 4 z 13 rajdów. Bardzo możliwe, że tytuł przejmie jego rodak i imiennik – Sébastien Ogier.
Rebecca Jayne Romero
Angielska wioślarka, była mistrzyni świata i srebrna medalistka olimpijska w tej dyscyplinie oraz zdobywczyni mistrzostwa świata i mistrzostwa olimpijskiego w kolarstwie. W wieku 17 lat rozpoczęła treningi wioślarskie. Odnosiła sukcesy w rywalizacji juniorskiej, a wśród seniorów największym był srebrny medal w czwórce na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku oraz tytuł mistrzyni świata w tej samej konkurencji w roku następnym. W wieku 26 lat musiała zrezygnować z wioślarstwa z powodu kontuzji pleców i postanowiła zająć się kolarstwem. Już w kolejnym sezonie zajęła drugie miejsce w indywidualnym wyścigu na dochodzenie na mistrzostwach świata w Palma de Mallorca. Rok później, podczas mistrzostw świata w Manchesterze, zdobyła złote medale w tej konkurencji zarówno indywidualnie jak i drużynowo. Na igrzyskach w Pekinie także okazała się najlepsza.
Sir George Alan Thomas
Brytyjski badmintonista, tenisista i szachista. W latach 20. i 30. XX wieku należał do ścisłej czołówki angielskich szachistów. Był dwukrotnym mistrzem Wielkiej Brytanii w szachach i aż dwudziestojednokrotnym zwycięzcą otwartych mistrzostw kraju w badmintonie (czterokrotnie w singlu, dziewięciokrotnie w grze podwójnej i ośmiokrotnie w grze mieszanej). Badmintonowy odpowiednik tenisowego Pucharu Davisa nosi jego imię, głównie dlatego, że to właśnie on go wymyślił. Thomas grał także w półfinale wimbledońskiego debla oraz w ćwierćfinale singla w 1911 roku.
Edward „Eddie” Eagan
Amerykański bokser i bobsleista, jedyny w historii olimpijczyk, który zdobył złoty medal zarówno na letnich, jak i zimowych igrzyskach. W 1920 roku w Antwerpii startował w boksie w wadze półciężkiej i zdobył w tej konkurencji złoty medal. Na następnych igrzyskach wystąpił w wadze ciężkiej, ale przegrał już w pierwszej walce. W tej kategorii był już pięć lat wcześniej amatorskim mistrzem Stanów Zjednoczonych. Na zimowych igrzyskach olimpijskich w 1932 roku w Lake Placid Eagan wystąpił w czwórce bobslejowej, i zdobył zloty medal. Medale na obu igrzyskach zdobyli poza Eaganem tylko Jacob Tullin Thams z Norwegii, Christa Rothenburger z NRD i wspomniana przed chwilą Clara Hughes z Kanady. Po zakończeniu kariery sportowej Eagan został prawnikiem, zaś podczas II wojny światowej walczył w stopniu pułkownika.
Clara Hughes
Kanadyjka rozpoczęła karierę sportową jako łyżwiarka, ale w 1990 zaczęła zajmować się kolarstwem. Medale olimpijskie zdobywała w obu dyscyplinach. Z igrzysk w Atlancie przywiozła dwa brązowe medale w kolarstwie (jazda indywidualna na czas i wyścig ze startu wspólnego), natomiast już dwa lata po powrocie do łyżwiarstwa, w 2002 roku zajęła trzecie miejsce w olimpijskim wyścigu na 5000 metrów. Kolejne igrzyska to złoto i srebro (5000m i drużynówka), a kolekcję medali panczenistka powiększyła w wieku niespełna 38 lat, zdobywając brąz na swoim koronnym dystansie.
Simen Agdestein
Najlepszy szachista wśród piłkarzy i najlepszy piłkarz wśród szachistów. Już w młodym wieku zapowiadał się na dobrego piłkarza i szachistę, w obu tych dyscyplinach osiągając sukcesy i skutecznie łącząc ich uprawianie. W wieku 15 lat zdobył pierwszy ze swoich siedmiu tytułów szachowego mistrza Norwegii, a piłkarzem był na tyle dobrym, że ośmiokrotnie zagrał w reprezentacji narodowej. W latach 1984-1992 był zawodnikiem Lyn Oslo. Dobrze zapowiadającą się karierę przerwała jednak kontuzja kolana, po której zrezygnował z gry w piłkę i zajął się szachami, kontynuując rozpoczętą w połowie lat 80. międzynarodową karierę. Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 stycznia 1993 r., z wynikiem 2630 punktów zajmował wówczas dzielone 20-23. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując pierwsze miejsce wśród norweskich szachistów.
Katie Taylor
Irlandzka bokserka, a także piłkarka. W reprezentacji narodowej zdobyła 2 bramki w 19 meczach, ale to jednak boks wychodzi jej najlepiej. Jest czterokrotną mistrzynią świata, pięciokrotną mistrzynią Europy, czterokrotną mistrzynią Unii Europejskiej i wreszcie złotą medalistką Igrzysk Olimpijskich, podczas których była zresztą chorążym reprezentacji. Mało tego, wszystkie cztery tytuły są wciąż aktualne. Trudno w to uwierzyć, ale obie kariery przeplatała od dwunastego roku życia. Bywało nawet tak, że występowała w piłkarskiej reprezentacji kilka dni po zawodach bokserskich. W 2009 roku zawiesiła jednak buty na kołku, ale możliwe, że jeszcze wróci na murawę, bowiem w boksie osiągnęła już właściwie wszystko.
Lori „Lolo” Jones
Amerykańska płotkarka, a od 2012 roku również bobsleistka. Na bieżni specjalizuje się zarówno w biegu płotkarskim na 60 metrów (dwa tytuły halowej mistrzyni świata), jak i na dystansie bieganym na otwartym stadionie (no dobra, tu trochę gorzej). Jej druga dyscyplina niemal od razu dała jej złoty medal Mistrzostw Świata – w tegorocznych zawodach w Sankt Moritz drużyna mieszana z Jones w składzie wywalczyła mistrzostwo. Lolo jest jedną z dwóch lekkoatletek z olimpijską przeszłością, które załapały się do drużyny kobiecej. Drugą jest Tianna Bartoletta, a swoich sił próbowała też siedmioboistka Hyleas Fountain. Skojarzenia z „Reggae na lodzie” jak najbardziej zrozumiałe.
Brakuje mi kilku nazwisk, np. Małysza ;)