Przed nami kolejna porcja samobójców z branży muzycznej. Lista jest praktycznie bez dna, dlatego też może się wydawać, że śmierć z przyczyn naturalnych wśród muzyków jest ewenementem.

Bez zbędnego ględzenia, rzućmy okiem na poniższe nazwiska. Nawet jeżeli nie są wam znane, warto poświęcić minutę ich pamięci i zapoznać się z krótką historią. Samobójstwo jest niezależne od gatunku granej muzyki i stylu życia, toteż możecie być pewni, że lista stale i regularnie będzie się powiększać. Zaczniemy od bardzo popieprzonej historii bardzo popieprzonego zespołu.

Czytaj dalej »

Jak by nie zacząć, zabrzmi drętwo lub patetycznie. Może więc inaczej – jeśli uważasz, że samobójcy są żałośni i zasługują na pogardę, nie czytaj dalej. Nie ma sensu. Ten tekst nie przekona cię, że jest inaczej (zresztą nie ma tego na celu), a i twoje argumenty, choćby były najdoskonalsze na świecie, nie sprawią, że wszyscy ludzie zaczną myśleć tak, jak ty.

Samobójstwo zawsze sprawia, że ludzie zaczynają pytać „Dlaczego?”. Zazwyczaj jednak pytają o samo targnięcie się na życie, a nie o przyczyny. Od kilku dni słyszymy „Dlaczego to zrobił, miał przecież rodzinę, pieniądze, fanów?”. Pytanie raczej powinno brzmieć: „Dlaczego wpadł w depresję, sięgnął po alkohol i narkotyki?”. Tyle tylko, że na odpowiedź jest już za późno. Nie będzie niczym odkrywczym stwierdzenie, że przyczyn dla których ludzie odbierają sobie życie mogą być setki. Będą wśród nich również takie, które dla większości ludzi wydadzą się irracjonalne, jednak dla samobójców całkiem sensowne.

Czytaj dalej »

Czekaj, stop! Ja wiem, że tekst jest długi, a ty nie masz czasu i zaraz przejdziesz na jakiś serwis wyświetlający obrazki ze śmiesznymi podpisami. Potem napiszesz równie błyskotliwy komentarz w stylu „dno” lub „żenada”, a następnie zaczniesz łupać w Minecrafta albo inne Candy Crush Saga dla zabicia czasu, którego masz zbyt wiele ze względu na brak kreatywności i głębszych zainteresowań.

Ale możesz być pewny, że komentarz zostanie w Internecie przez lata. I nawet jeśli nie myślisz o przyszłości, to gdy przypadkiem odkryjesz to, co napisałeś parę lat temu, z dużym prawdopodobieństwem ogarnie cię wstyd. A jeżeli nie ogarnie, to znaczy, że się w ogóle nie rozwijasz i powinieneś wstydzić się jeszcze bardziej.

Czytaj dalej »

Mówi się, że mężczyznę poznaje się nie po tym jak zaczyna, tylko jak kończy. Do wielkich aktorów to określenie pasuje całkiem dobrze, zważając na fakt, że mało który grał od razu same główne role, a na filmy z ich udziałem publiczność niekoniecznie waliła do kin drzwiami i oknami. Bardzo skromnie zaczynał np. Louis de Funès, którego setna rocznica urodzin przypada właśnie dziś.

Niespełna 32-letniego wówczas aktora po raz pierwszy na ekranie można było zobaczyć w filmie „La tentation de Barbizon” z 1946 roku. I chociaż ten występ trwał około pół minuty, zaś na głowie de Funèsa kłębiło się znacznie więcej włosów niż w późniejszych filmach, to trudno go nie poznać – już wtedy na jego twarzy gościł charakterystyczny, nieco złośliwy uśmiech, a w oku pojawił się szelmowski błysk.

Czytaj dalej »

Gdyby jakimś cudem Joan Jett i Marilyn Manson spłodzili potomka, z pewnością byłaby to dziewczyna podobna do Taylor Momsen. I chociaż urodzona w 1993 roku wokalistko-aktorko-modelka dopiero co dojrzała, już teraz można stwierdzić, że całkiem soczysty z niej owoc i niezłe ziółko.

Amerykanka (chociaż ma słowiańskie korzenie) mogła z początku kojarzyć się większości z serialu „Plotkara” i filmu „Grinch: Świąt nie będzie”, ale w 2009 roku, w wieku 16 lat, założyła zespół rockowy The Pretty Reckless. Jako jej osobiste inspiracje wymienia Kurta Cobaina, zespół The Beatles, Led Zeppelin, Pink Floyd, AC/DC i Garbage.

Czytaj dalej »

Gdyby historię świata skompresować do jednego roku, ludzkość pojawiłaby się na dwie minuty przed jego końcem. Ale i tak byłaby w stanie dokonać niebywałych rzeczy – zarówno niesamowitych, jak i skrajnie głupich. Jedne i drugie znalazły się na poniższej liście. Podobnie jak w przypadku poprzedniej, źródła dostępne są po kliknięciu w numer.

Żyjemy w świecie, w którym można spodziewać się wszystkiego – od całorocznej ciąży, przez żarówkę świecącą o wiele dłużej niż typowe 1000 godzin, po królika atakującego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Oprócz tego Hitler jako bohater serialu komediowego, Szczecin jak Malediwy, a zwierzęta jak ludzie. Jeśli myślisz, że gołąb regularnie obsrywający ci samochód po prostu się na ciebie uwziął, to… pewnie masz rację.

Czytaj dalej »

W 1971 roku Hunter S. Thompson otrzymał zlecenie od magazynu Rolling Stone na przeprowadzenia dziennikarskiego śledztwa na temat śmierci meksykańskiego dziennikarza, który zginął z rąk policji podczas marszu przeciwko wojnie w Wietnamie. Informatorem w tej sprawie był Oscar Zeta Acosta – meksykański prawnik oraz działacz polityczny – który nie czuł się komfortowo zeznając w sprawie mogącej mieć podłoże rasowe.

Hunter postanowił zabrać go na rozluźniającą wycieczkę do Las Vegas, przy okazji wykonując fuchę dla magazynu Sports Illustrated i strzelając kilka fotek z niewielkim opisem do odbywającego się wyścigu motocyklowego na pustyni. Nie było by w tym nic ciekawego, gdyby nie fakt, że przy okazji panowie zechcieli poszukać Amerykańskiego Snu, korzystając z dobrodziejstw teczki pełnej narkotyków.

Czytaj dalej »

Parafrazując Gary’ego Linekera, w mistrzostwach biorą udział 32 drużyny, a na koniec i tak wygrywają Niemcy. Nasi zachodni sąsiedzi okazali się najlepsi nie tylko na boisku, ale również w wielu zestawieniach statystycznych. Choć jak wiadomo, „są trzy rodzaje kłamstwa – małe, duże i statystyka”.

Niektóre na pierwszy rzut oka wyglądają co najmniej dziwnie, jednak jeśli bardziej się w nie zagłębić, można dojść do ciekawych wniosków. Choćby takich, że przy stanie 0:0 reprezentacja Kolumbii gra z duchem fair play, zaś najmniej zainteresowani tym piłkarze występują na co dzień w Realu Madryt i Paris Saint Germain. No i to, że w finale zagrały dwie drużyny, które we wszystkich wcześniejszych meczach nie traciły bramki jako pierwsze.

Czytaj dalej »

Futboliści, piłkarze, bokserzy, a jak się dziś okaże, także pływacy. Od poprzedniej części minęło już ładnych kilka tygodni, ale oto jest – ostatnia piątka ekranowych twardzieli, których kiedyś można było oglądać w ringu, na boisku czy innej sportowej arenie. Zanim jednak przejdziemy do głównej treści, kilka słów o gościu, który może i powinien się znaleźć w zestawieniu, ale go nie ma.

Po pierwsze dlatego, że bardziej znany jest z pozaboiskowych i pozaekranowych wyczynów, po drugie zaś – kiedyś już o nim pisaliśmy. Dlatego o OJ-u Simpsonie tylko uzupełnimy informacje. Obie kariery futbolista łączył od samego początku. Tak naprawdę najpierw zadebiutował na ekranie – w drugiej połowie 1968 roku wystąpił gościnnie w czterech  serialach telewizyjnych – a dopiero rok później zadebiutował w AFL (która w kolejnym sezonie połączyła się z NFL).

Czytaj dalej »

Gdy po raz pierwszy zasiadłem do Drivera, robiłem niemal wszystko, poza wypełnianiem misji. Dla gier z otwartym światem jest to chyba najlepszy możliwy komplement. I nawet jeżeli wynikało to z cholernie wysokiego poziomu trudności, a poza misjami nie było za bardzo co robić, to i tak była to gra wybitna.

Samo rozbijanie się samochodem po mieście było przyjemne. Co prawda nie było możliwości naprawy uszkodzeń, a rozwalona fura oznaczała jedynie restart, ale stylizacja na filmy z pościgami z lat siedemdziesiątych skutecznie motywowała do gubienia felg i wciskania się pomiędzy blokady policyjne.

Czytaj dalej »