Minecraft to gra, którą zachłysnął się cały Internet. Tyle tylko, że odczucia graczy wobec tej produkcji są całkowicie ambiwalentne. Skąd się bierze uwielbienie do gry oraz skrajna nienawiść? Dlaczego fenomen Minecrafta boli tak wielu? Zawsze można przejść obojętnie, ale czasem się po prostu nie da.

Musimy sobie coś wyznać. Z przykrością i szczerze. Internet nie jest już dla elity. Nie jest dla dorosłych, dla osób mądrych i ogarniętych. Gdybyś urodził się całkiem niedawno i dopiero poznawał drogę do własnego przedszkola, wiedziałbyś czym jest Internet, do czego służy i kim są Creepery. Jest to znak czasów, którego nie da się w żaden sposób uniknąć.

Czytaj dalej »

Będąc żwawym dzieckiem, można było usłyszeć od rodziców „ale z ciebie agent” lub „ty to dopiero model jesteś”. Wspominane dziś seriale pokazują, że można być jednocześnie jednym i drugim.

„Niebezpieczne ujęcia” i młodsza o niecałą dekadę „Brygada Acapulco” nie były może produkcjami najwyższych lotów, ale przyciągały przed ekrany telewizorów ciekawymi pomysłami i ładnymi widokami. Do tych drugich należy zaliczyć również przystojnych aktorów i seksowne aktorki, chociaż z ich grą bywało już różnie.

Czytaj dalej »

Jeżeli by pomyśleć o jakiejkolwiek grze, w którą można było grać w kilka osób przy jednym komputerze, pierwszy tytuł, jaki ciśnie się na usta, to seria Worms. Zanim kolejne części stały się trójwymiarowe i zanim zaczęły zjadać własny odwłok, była to najlepsza wspólna rozrywka każdego dzieciaka wyposażonego w komputer stacjonarny. I co najważniejsze, do grania wystarczyła jedna klawiatura.

Tak jak Metallica skończyła się na „Kill ‘Em All”, tak też seria Worms zakończyła się na World Party. Dalej już było tylko gorzej (może poza Reloaded, która była małym powrotem do korzeni), a ostatnia próba wskrzeszenia serii (Worms Revolution) udowodniła, że wszystko co jest odstępstwem od oryginalnego pomysłu będzie w przypadku walecznych robali beznadziejne.

Czytaj dalej »

Kiedyś, dawno temu, Japończycy nie mieli jeszcze tylu dziwnych telewizyjnych teleturniejów. Ale kiedyś na DSF, niemieckim kanale sportowym, leciał pierwowzór ich wszystkich. Nagrywano ciapowatych skośnookich, którzy starali się nie zrobić sobie krzywdy w wielu fantasmagorycznych konkurencjach. Zazwyczaj im to nie wychodziło – i to było w tym wszystkim najśmieszniejsze.

Bo przecież nie ma nic zabawniejszego niż człowiek zaliczający glebę ryjem w błoto. Zwłaszcza, jeżeli wcześniej spotkał się z rozbiegu z twardą ścianą, przez którą powinien był się przebić. Oczywiście wszystko w imię wygłupów i bajecznie infantylnego poczucia humoru, które jest jednym z większych znaków charakterystycznych kraju, który wpadł z wizytą do Jankesów w Pearl Harbor. Nikomu nie były potrzebne napisy, wszyscy zadowalali się Niemieckim lektorem i lecącym w tle darciem łacha prowadzących oraz darciem mordy uczestników.

Czytaj dalej »

Ten cykl opowiadać będzie o serialach z naszego i waszego dzieciństwa oraz o tym jak potoczyły się dalsze losy grających w nich aktorów. Oczywiście tylko tych ciekawszych. Na pierwszy ogień idą „Żar tropików” i „Grom w raju”

Obie te produkcje łączą w sobie humor i akcję, tworząc mieszankę może nieco naiwną jak na dzisiejsze standardy, ale zupełnie przyzwoitą jeśli chodzi o niewymagającą, lekką rozrywkę rodem z lat dziewięćdziesiątych. Na youtube można znaleźć pojedyncze odcinki, a jako że stare seriale mają to do siebie, że można je oglądać od dowolnego momentu, to po lekturze można odkopać wspomnienia i znów poczuć się jak dzieciak z wlepionymi w telewizor gałami.

Czytaj dalej »