Powroty po latach w wykonaniu legendarnych filmowych bohaterów nikogo już nie dziwią, nawet jeśli od ostatniego z nimi spotkania minęło kilkanaście lat. O ile jednak w przypadku filmu nietrudno jest zebrać oryginalną obsadę, o tyle serial kręci się nieco dłużej, a co za tym idzie trudniej pogodzić pracę na planie z innymi zobowiązaniami zawodowymi. Czasem się jednak udaje.

Nie ma się jednak co oszukiwać, zawsze chodzi o pieniądze. Nie o chęć domknięcia historii, sentymentalne spotkanie po latach czy sprawienie radości fanom, a o nabicie kabzy producentów i twórców. Netflix, Showtime i inni nie są organizacjami charytatywnymi, choć oczywiście zdanie widzów (zwłaszcza w liczbie kilku milionów) też jest brane pod uwagę – w końcu kasa nie bierze się z powietrza. Jeśli jednak wszyscy są zadowoleni (poza „tru-fanami”, którym nigdy nie można dogodzić), to dlaczego szukać dziury w całym? Lepiej cieszyć się kolejnymi godzinami spędzonymi w towarzystwie ulubionych bohaterów.

Czytaj dalej »

Kilka dni temu Dariusz Szpakowski odniósł się na wizji do krytyki dotyczącej tego, co wyprawia podczas komentowania meczów. Zrobił to jednak w stylu, który pozostawia wiele do życzenia. Krótko mówiąc, między wierszami powiedział, żeby się od niego odpierd…ć. Podczas wczorajszego meczu był już mniej bojowy, a przez pierwszy kwadrans sprawiał nawet wrażenie jakby poduczył się prawidłowej wymowy, jednak później wszystko wróciło do normy.

Zeszłotygodniowe gadanie o jakichś regionalnych dialektach, w których każde nazwisko brzmi inaczej, zasłanianie się rzekomymi rozmowami z belgijskimi dziennikarzami, wreszcie apel „skończmy już tę dyskusję o wymowie nazwisk” to nic innego, jak stwierdzenie „będę mówił po swojemu i nic wam do tego”. Najbardziej kontrowersyjny polski komentator niestety nie zauważa, że problem leży nie tylko w nazwiskach piłkarzy. Potwierdza to każdy mecz komentowany przez niego w ostatnich latach.

Czytaj dalej »

Już dawno żaden konkurs Eurowizji nie wzbudził takich emocji, zwłaszcza po jego zakończeniu. Mimo tego, że Donatan, Cleo i kilka par dorodnych piersi uplasowali się na 14. miejscu, notując czwarty pod względem lokaty wynik w historii występów reprezentantów Polski, to jednak okazuje się, że w głosowaniu telewidzów piosenka „My Słowianie” była dużo bardziej doceniona.

Teraz oczywiście każdy jest ekspertem, który „od samego początku wiedział, że będzie słabo, a piosenka Donatana i Cleo to gówno”. Tyle że tu kompletnie nie chodzi o nią. Czy była przeciętna? Tak, ale idealnie wpasowuje się w schemat eurowizyjnego hitu. Prawdziwym powodem ogólnonarodowego wkurwienia jest to, że głosowanie widzów było zupełnie bez znaczenia, a miliony sms-ów miały wartość równą pięciu głosom jury w każdym kraju. Po co więc w ogóle ludzie mają głosować? Oczywiście dla kasy – SMS-y nie były przecież bezpłatne, a 3,69 zł pomnożone przez kilka milionów daje niezłą sumkę.

Czytaj dalej »

W piątkowy wieczór na antenę powrócił „Taniec z gwiazdami”. Zmiany są niewielkie (częściowo nowe jury i prowadzący), poza jedną rzeczą – taneczne zmagania celebrytów i no-name’ów  po trzynastu sezonach w TVN-ie zawitały na antenę Polsatu. Zjawisko przechodzenia programów ze stacji do stacji jest dużo popularniejsze za Wielką Wodą, jednak i w Polsce zdarzały się już takie przypadki.

„Taniec z gwiazdami” zawitał na antenę TVN-u 17 kwietnia 2005 roku i spędził tam ponad sześć lat. Oglądalność ostatnich sezonów nie była może tak wysoka jak w przypadku drugiego i trzeciego (średnio 5 i 6,7 mln), ale też od pewnego czasu utrzymywała się na stałym poziomie. Decyzja o rezygnacji z programu wydała się więc dość zaskakująca, ale z drugiej strony ile „gwiazd” można jeszcze było wymyślić? Niedługo i „zwłoki z W11” miałyby szansę na udział.

Czytaj dalej »

Kilkanaście dni temu na jakimś blogu trafiłem na wpis, którego autor zżymał się na artykuł o tym, że w Polsce nie ma dobrych seriali. Precyzyjniej mówiąc, chodziło o seriale produkowane w Polsce, nie zaś o emitowane u nas zagraniczne produkcje. Coś w tym jednak jest, ale od czego są zagraniczne licencje? Na ich podstawie nakręcono kilka hitów, chociaż nie obyło się też bez niewypałów.

Autor stworzył ranking dziesięciu seriali, które wg niego przeczą teorii o biedzie w tej kwestii. Problem w tym, że ograniczył się do produkcji komediowych, a w zestawieniu zawarł koprodukcję polsko-niemiecką, trzy seriale ciągnięte bez sensu w nieskończoność (w tym jedną bezczelną zrzynkę z amerykańskiego hitu) i trzy powstałe na licencji – zatem jedynie trzy produkcje zasługiwały na umieszczenie na tej liście. Wychodzi więc na to, że z polskimi serialami jest jak z polskim kinem:

Czytaj dalej »

18 listopada 2013, godzina 15:45 – to moment, na który czekało wielu z tych, którzy swojej znajomości z Polonią 1 nie ograniczali jedynie do Yattamana i Tsubasy. „Drużyna A” wraca na antenę. Oczywiście po tylu latach z pewnością inaczej (z takim jakby zażenowaniem?) będzie się patrzyło na przygody czterech bohaterów z dzieciństwa, ale nie sądzę, by ktoś z tego powodu odmówił sobie przyjemności obejrzenia przynajmniej charakterystycznej czołówki na ekranie telewizora.

Co prawda telewizory są już dużo nowocześniejsze, ekrany większe, obraz ostry jak żyletka (ciekawe, jaką jakość zaserwuje nam Jedynka – na HD jednak nie ma co liczyć), ale o popularności serialu nie decydowały technologiczne fajerwerki, ale świetnie wykreowani główni bohaterowie z czterema różnymi charakterami. Wrażenie robiła też ich pomysłowość kiedy to, niczym MacGyver, konstruowali coś z niczego. Podobnie działali scenarzyści, bo schemat każdego odcinka był prosty jak konstrukcja cepa, jednak czy komuś to przeszkadzało?

Czytaj dalej »

Będąc żwawym dzieckiem, można było usłyszeć od rodziców „ale z ciebie agent” lub „ty to dopiero model jesteś”. Wspominane dziś seriale pokazują, że można być jednocześnie jednym i drugim.

„Niebezpieczne ujęcia” i młodsza o niecałą dekadę „Brygada Acapulco” nie były może produkcjami najwyższych lotów, ale przyciągały przed ekrany telewizorów ciekawymi pomysłami i ładnymi widokami. Do tych drugich należy zaliczyć również przystojnych aktorów i seksowne aktorki, chociaż z ich grą bywało już różnie.

Czytaj dalej »

Jeśli jesteś facetem i oglądasz „Pogromców mitów” to przyczyny mogą być dwie. Dlatego, że to świetny program lub dlatego, że występuje w nim Kari Byron. Rudowłosa prezenterka przyciąga przed telewizory nie tylko spragnionych wiedzy geeków, ale też wszystkich tych, którzy lubią inteligentne kobiety z naturalnym… uśmiechem i dużymi… oczami. No dobra, 75C też robi wrażenie.

Urodzona 18 grudnia 1974 roku (MILF, MILF, MILF) Kari może nie posiada urody typowej seksbomby, ale nadrabia wszystkim tym, czego brakuje plastikowym lalom, które z powodu hektolitrów botoksu nie mogą się już nawet uśmiechać. Swoją drogą, ciekawe jak na jad kiełbasiany zareagowałaby twarz Kristen Stewart? Obstawiałbym, że jeszcze bardziej posępnego oblicza by nie zyskała, ale myślę, że „Pogromcy mitów” mogliby w którymś odcinku rozwiać wątpliwości. To właśnie w programie pana morsa i pana śmieszka dzisiejsza miss dała się poznać szerszej publiczności.

Czytaj dalej »

Stacje telewizyjne muszą się z czegoś utrzymywać. Najczęściej robią to dzięki reklamom, które stają się przez to złem koniecznym. Niektóre z tych na ogół trzydziestosekundowych filmików potrafią być zabawne, inteligentne a czasem po prostu nieprzeszkadzające – po prostu są, a po chwili ich nie ma. Niestety są i takie, które ryją olbrzymią dziurę w mózgu jeszcze długo później. Jak na złość, te najbardziej irytujące pojawiają się chyba najczęściej.

A nawet jeśli nie, to brawa dla tych, które mimo większej częstotliwości występowania nie wżerają się w pamięć i nie gwałcą uszu kretyńskimi dialogami, wkurwiającymi „aktorami” albo idiotyczną melodią. Statystyczny Polak ogląda telewizję średnio ponad cztery godziny dziennie. Jako że znam sporo ludzi, którzy nie oglądają jej wcale lub bardzo mało, to aż strach pomyśleć ile razy na reklamowe wymioty trafiają ci, którzy wyrabiają za nich normę. Nie żeby było mi ich żal – jak ktoś ogląda byle gówno, o ile tylko pokazywane jest w TV, to kilkadziesiąt sekund sraczki więcej nie jest mu straszne.

Czytaj dalej »

Dobry serial ma ciekawy początek mający zainteresować widzów, trzymające w napięciu rozwinięcie wątków oraz sensowne zakończenie. Niestety nie zawsze szefowie stacji telewizyjnych poznają się na dobrej historii, przez co często widzowie na całym świecie zostają z serialem zakończonym w momencie, w którym opowieść dopiero się rozkręca.

Czasem jednak bywa dokładnie odwrotnie – idealna chwila na zakończenie wszystkich wątków mija, a serial jest ciągnięty za uszy po to, aby wydoić zeń jak najwięcej kasy. Renoma zaczyna podupadać, widownia się wykrusza, a scenarzyści muszą wymyślać coraz bardziej niestworzone historie. Oczywiście każdy widz ma inną tolerancję na idiotyzmy scenariusza, dlatego to co jednych wnerwia, innych zupełnie nie rusza. Zgrabnie się zrymowało, a chodzi o to, że gdyby zapytać kilku fanów seriali o pięć przykładów na nieodpowiednie zakończenie, byliby oni w stanie podać zupełnie inne zestawienie. Myślę jednak, że wielbiciele poniższych pięciu przytakną tej liście.

Czytaj dalej »