Nie po raz pierwszy staje mi… przychodzi mi stawać przed grą muzyczną. Tytułów wartych polecenia jest garstka, a każdy z nich musi się sporo napocić by nie być kolejnym SingStarem, Guitar Hero czy inną popierdółką dla średnio rozwiniętego nastolatka, który wygląda jak dziecko wciskające przyciski w zabawce wydającej odgłosy zwierzątek.

Pierwszy tytuł jaki przychodzi na myśl to Audiosurf, który rozbija podany mu utwór na czynniki pierwsze i robi z tego fajną, zręcznościową ścigałkę. Potem mamy jeszcze… Nie. Z fajnych gier muzycznych to by było na tyle. Było, ponieważ niedawno otrzymaliśmy dostęp do pełnej wersji (dostępnej dotychczas jako open beta) wspaniałej, nowatorskiej i przezajebistej gry Crypt of the NecroDancer.

Czytaj dalej »

Zasiadając do sequela Hotline Miami moim jedynym oczekiwaniem było to, żeby całość była jak najbardziej odgrzanym kotletem. Jedynce do pełni frajdy niemal niczego nie brakowało, więc od dwójki chciałem tego samego, raz jeszcze. I nie zawiodłem się. Gdy zobaczyłem Hotline Miami 2: Wrong Number na PSN Store, od razu wykrztusiłem z siebie pięć dyszek. Jakieś 700 MB później tylko rosyjskie czołgi za oknem byłyby w stanie mnie przegonić sprzed konsoli.

Jakby ktoś się zastanawiał czym jest Hotline Miami, to tytuł najlepiej porównać do pierwszej części GTA z ciągle włączonym „szałem zabijania”. Pamięta ktoś? Nie? Więc nie jest to gra dla ciebie, dzieciaku. Tu punktowane jest każdy powalony zakapior, a im szybciej dokonasz masowej rzezi, tym lepiej dla twojego ostatecznego wyniku, który bez finezji trudno wyśrubować.

Czytaj dalej »

Wojna nigdy się nie zmienia. Tak twierdzą mędrcy i starsi fani gier komputerowych. Okazuje się jednak, że jednej produkcji udało się zmienić oblicze wojny, ukazując ją z innej, zupełnie nieznanej perspektywy. Z wojną graczom kojarzy się bieganie z karabinem i wesołe odstrzeliwanie niemieckich głów w przerwach między przeładowaniem broni. Z wojną kojarzy się też odzyskiwanie zdrowia po schowaniu się za murkiem i pozostawianie za sobą setek trupów w korytarzu z teksturami, który twórcy zwą pieszczotliwie mapą.

Nikt natomiast nie ukazał wojny z perspektywy cywila, osoby najbardziej poszkodowanej. Zniszczone budynki, napady, kradzieże i wieczny głód – to właśnie motyw przewodni This War of Mine, najnowszej gry polskiej grupy 11 bit studios. I wyszło im to całkiem nieźle. Dawno w żadnej innej grze nie doświadczyłem takiego poczucia niepewności, bezradności i beznadziei. I pomimo że wszystkie te określenia są nacechowane negatywnie, gra potrafiąca je świadomie i zręcznie wywołać od razu zasługuje na znaczną uwagę.

Czytaj dalej »

Isaac był grzecznym, choć samotnym dzieckiem. Brak przyjaciół rekompensował sobie bogatą wyobraźnią, skorą do kreowania rzeczy niestworzonych, która raz mogła być dla niego świetną zabawą, innym razem przywołując najgorsze koszmary i lęki. Chłopiec mieszkał z matką, która pomimo swojej matczynej miłości, całymi dniami oglądała programy chrześcijańskie w telewizji.

Pewnego dnia kobieta usłyszała głos z niebios mówiący, że jej mały syn jest skażony grzechem, a ona musi go uchronić od zła. Matka od razu zabrała Isaacowi wszystko, co posiadał, i zamknęła go nagiego w pokoju. Miało to uratować jego duszę, jednakże głos wciąż grzmiał, że to nie wystarczy. Konieczne było złożenie ofiary z małego dziecka, a koniec jego żywota miał być dowodem jej miłości do boga. Kobieta szybko wzięła nóż i poszła do pokoju chłopca wykonać zadanie. Na całe szczęście przerażony Isaac uciekł do piwnicy przez przykrytą dywanem klapę.

Czytaj dalej »

Moda na retro na dobre opanowała rynek rozrywki elektronicznej. Co rusz pojawia się jakiś tytuł, który graficznie nawiązuje do pięknych czasów, gdy większość z nas grzecznie wracała z podwórka na obiad, a potem zasiadała przed małym, wypalającym oczy telewizorem w oczekiwaniu na wczytanie gry.

Powrót do przeszłości jest zazwyczaj bolesny. Wspomnienia płatają figle i sprawiają, że nie tylko trawa na podwórku była bardziej zielona, ale i grywalność i frajda z ówczesnych gier większa. Lecz każdy kto próbował chociaż raz skosztować tamtych lat, poczuł cierpki smak i obiecał sobie, że już nigdy więcej tego nie zrobi.

Czytaj dalej »

Rozkwit gier niezależnych w ostatnich latach skłonił wielu deweloperów do podążania właśnie tą ścieżką, która jeszcze niedawno była niszowa i całkowicie nieopłacalna. Brak Wielkiego Brata stojącego za plecami i patrzącego na ręce skutkuje świetnymi pomysłami i niecodzienną grywalnością. Jednakże wolność i nieposkromiona kreatywność odbywa się zawsze kosztem budżetu, no bo przecież kto chciałby zainwestować w wydanie symulatora celnika komunistycznego kraju?

Nikt inny, jak sami gracze. Papers, Please początkowo trafiła do Steam Greenlight – usługi pomagającej w promocji, gdzie można głosować na niszowe tytuły, które miałyby być dostępne później na Steamie. Po niecałym miesiącu od pojawienia się otrzymała od głosujących tytułowe zielone światło i autor Lucas Pope mógł ją wydać na tej ogromnej platformie w wersji elektronicznej. I chociaż gra miała premierę w 8 sierpnia 2013 roku, to Papers, Please sławę zyskało całkiem niedawno, za sprawą kilku prestiżowych nagród. Pod koniec marca 2014 roku twórca zgarnął główną nagrodę w najpopularniejszym plebiscycie gier niezależnych – Independent Games Festival – odbywającym się co roku w San Francisco.

Czytaj dalej »

Grając w Dark Souls II masz wiecznie przesrane. Nikt ci nie pokaże gdzie iść, nikt nie wskaże co masz naciskać, ani jak masz grać. Jesteś tylko ty i pierdyliard potworów, spośród których każdy może cię zgnoić za najmniejszą chwilę nieuwagi. I wtedy padniesz trupem, pozbywając się najczęściej cennych, zebranych w pocie czoła dusz, mając tylko jedną szansę na udanie się w miejsce swojej śmierci i ich odzyskanie. Oj tak, będziesz ginąć często. Tak często, że w pewnym momencie zdasz sobie sprawę, że nigdy tyle nie przeklinałeś.

A jednak, gdzieś pomiędzy frustracją i nerwami, poczujesz satysfakcję i potrzebę brnięcia dalej, w coraz większe gówno. I znów zginiesz. Będziesz siedział wściekły z padem w ręku, spróbujesz przejść któregoś przeciwnika na szybko. I padniesz trupem. Będziesz wredny dla innych, będziesz myślał o tym, jak zajebać tego durnego bossa. A potem zginiesz, a przeciwnicy się odrodzą w tym samym miejscu. Witaj w Dark Souls II – grze, która wywoła u ciebie napady szału. Ale będziesz dobrze wiedział, że powinieneś być wściekły wyłącznie na siebie.

Czytaj dalej »

Polskie filmy przyzwyczaiły nas do głupiutkiej fabuły, płytkich aktorów i schematów powielanych po tysiąckroć w kolejnej jałowej produkcji. Przepis na rodzimy film jest niezmienny – weź kilku aktorów z maleńkiej puli, wrzuć ich do świata seriali telewizyjnych i mieszaj przez dwie godziny, tak by widz miał wrażenie, że ogląda jakąś rozszerzoną wersję Klanu.

Na całe szczęście jest kilka nazwisk, które odbiegają od tych schematów. Rzadko się jednak zdarza by ich filmy miały premiery w tak niewielkim odstępie czasu. Weźmy Wojciecha Smarzowskiego, którego ulubionym i nieco oklepanym tematem jest alkohol oraz Władysława Pasikowskiego, który lubuje się w intrygach i kulisach polityki. A gdy masz jednie dwie dychy w kieszeni, na co warto iść? Spokojnie, tekst nie zawiera spoilerów. ;)

Czytaj dalej »

Obecnie sporo tytułów z gatunku indie celuje w rozgrywkę w stylu retro ze względu na prostotę zaprogramowania i chęć wciągnięcia gracza z powrotem w świat komputerów kilku(nastu)bitowych, gdzie liczyło się piękne dzieciństwo oraz bogata wyobraźnia. Niestety, nie wszystkim developerom taka podróż wychodzi.

Z oczywistych powodów znaczna część tych gier trafia jedynie do małej garstki fanatyków, którzy gardzą współczesnymi grami, lubią podły poziom trudności i przyjmują bez marudzenia beznadziejną rozgrywkę serwowaną pod przykrywką nostalgicznego powrotu do przeszłości. Na całe szczęście w chmarze takiego gówna znajdą się perełki, które nie pozwalają oderwać się od grania i dają piękne złudzenie, że zamiast znudzonego kolesia przed trzydziestką z laptopem na kolanach, na dywanie siedzi dzieciak z wypiekami, trzymający archaicznego pada ze wzrokiem wlepionym w stary telewizor CRT. I właśnie to oferuje VVVVVV.

Czytaj dalej »