Nie po raz pierwszy staje mi… przychodzi mi stawać przed grą muzyczną. Tytułów wartych polecenia jest garstka, a każdy z nich musi się sporo napocić by nie być kolejnym SingStarem, Guitar Hero czy inną popierdółką dla średnio rozwiniętego nastolatka, który wygląda jak dziecko wciskające przyciski w zabawce wydającej odgłosy zwierzątek.

Pierwszy tytuł jaki przychodzi na myśl to Audiosurf, który rozbija podany mu utwór na czynniki pierwsze i robi z tego fajną, zręcznościową ścigałkę. Potem mamy jeszcze… Nie. Z fajnych gier muzycznych to by było na tyle. Było, ponieważ niedawno otrzymaliśmy dostęp do pełnej wersji (dostępnej dotychczas jako open beta) wspaniałej, nowatorskiej i przezajebistej gry Crypt of the NecroDancer.

Czytaj dalej »

Zasiadając do sequela Hotline Miami moim jedynym oczekiwaniem było to, żeby całość była jak najbardziej odgrzanym kotletem. Jedynce do pełni frajdy niemal niczego nie brakowało, więc od dwójki chciałem tego samego, raz jeszcze. I nie zawiodłem się. Gdy zobaczyłem Hotline Miami 2: Wrong Number na PSN Store, od razu wykrztusiłem z siebie pięć dyszek. Jakieś 700 MB później tylko rosyjskie czołgi za oknem byłyby w stanie mnie przegonić sprzed konsoli.

Jakby ktoś się zastanawiał czym jest Hotline Miami, to tytuł najlepiej porównać do pierwszej części GTA z ciągle włączonym „szałem zabijania”. Pamięta ktoś? Nie? Więc nie jest to gra dla ciebie, dzieciaku. Tu punktowane jest każdy powalony zakapior, a im szybciej dokonasz masowej rzezi, tym lepiej dla twojego ostatecznego wyniku, który bez finezji trudno wyśrubować.

Czytaj dalej »

Przełożenie imienia postaci z bajki to kawał trudnej roboty. Nie może przecież być bezpośrednim tłumaczeniem, chyba że imię ma swój odpowiednik w ojczystym języku. Musi być przystępne do zapamiętania przez dzieci, nie może być łamańcem językowym i powinno oddawać charakter i atmosferę kreskówki. Na tej płaszczyźnie łatwo o porażki, jak i o arcydzieła.

Jak sobie radzą w różnych krajach na świecie? Spójrzmy na przykład trojaczków ze świata Kaczora Donalda. Do dziś pamiętam, jak lektor w pierwszych odcinkach „Kaczych Opowieści” czytał oryginalne imiona – Huey, Dewey i Louie. Dopiero po wprowadzeniu dubbingu okraszeni zostali polskim, rymującym się rozwiązaniem. Dzięki temu mamy braci Hyzia, Dyzia i Zyzia. A jak to wygląda w innych językach?

Czytaj dalej »

Isaac był grzecznym, choć samotnym dzieckiem. Brak przyjaciół rekompensował sobie bogatą wyobraźnią, skorą do kreowania rzeczy niestworzonych, która raz mogła być dla niego świetną zabawą, innym razem przywołując najgorsze koszmary i lęki. Chłopiec mieszkał z matką, która pomimo swojej matczynej miłości, całymi dniami oglądała programy chrześcijańskie w telewizji.

Pewnego dnia kobieta usłyszała głos z niebios mówiący, że jej mały syn jest skażony grzechem, a ona musi go uchronić od zła. Matka od razu zabrała Isaacowi wszystko, co posiadał, i zamknęła go nagiego w pokoju. Miało to uratować jego duszę, jednakże głos wciąż grzmiał, że to nie wystarczy. Konieczne było złożenie ofiary z małego dziecka, a koniec jego żywota miał być dowodem jej miłości do boga. Kobieta szybko wzięła nóż i poszła do pokoju chłopca wykonać zadanie. Na całe szczęście przerażony Isaac uciekł do piwnicy przez przykrytą dywanem klapę.

Czytaj dalej »

Moda na retro na dobre opanowała rynek rozrywki elektronicznej. Co rusz pojawia się jakiś tytuł, który graficznie nawiązuje do pięknych czasów, gdy większość z nas grzecznie wracała z podwórka na obiad, a potem zasiadała przed małym, wypalającym oczy telewizorem w oczekiwaniu na wczytanie gry.

Powrót do przeszłości jest zazwyczaj bolesny. Wspomnienia płatają figle i sprawiają, że nie tylko trawa na podwórku była bardziej zielona, ale i grywalność i frajda z ówczesnych gier większa. Lecz każdy kto próbował chociaż raz skosztować tamtych lat, poczuł cierpki smak i obiecał sobie, że już nigdy więcej tego nie zrobi.

Czytaj dalej »

Gdy po raz pierwszy zasiadłem do Drivera, robiłem niemal wszystko, poza wypełnianiem misji. Dla gier z otwartym światem jest to chyba najlepszy możliwy komplement. I nawet jeżeli wynikało to z cholernie wysokiego poziomu trudności, a poza misjami nie było za bardzo co robić, to i tak była to gra wybitna.

Samo rozbijanie się samochodem po mieście było przyjemne. Co prawda nie było możliwości naprawy uszkodzeń, a rozwalona fura oznaczała jedynie restart, ale stylizacja na filmy z pościgami z lat siedemdziesiątych skutecznie motywowała do gubienia felg i wciskania się pomiędzy blokady policyjne.

Czytaj dalej »

Obecnie sporo tytułów z gatunku indie celuje w rozgrywkę w stylu retro ze względu na prostotę zaprogramowania i chęć wciągnięcia gracza z powrotem w świat komputerów kilku(nastu)bitowych, gdzie liczyło się piękne dzieciństwo oraz bogata wyobraźnia. Niestety, nie wszystkim developerom taka podróż wychodzi.

Z oczywistych powodów znaczna część tych gier trafia jedynie do małej garstki fanatyków, którzy gardzą współczesnymi grami, lubią podły poziom trudności i przyjmują bez marudzenia beznadziejną rozgrywkę serwowaną pod przykrywką nostalgicznego powrotu do przeszłości. Na całe szczęście w chmarze takiego gówna znajdą się perełki, które nie pozwalają oderwać się od grania i dają piękne złudzenie, że zamiast znudzonego kolesia przed trzydziestką z laptopem na kolanach, na dywanie siedzi dzieciak z wypiekami, trzymający archaicznego pada ze wzrokiem wlepionym w stary telewizor CRT. I właśnie to oferuje VVVVVV.

Czytaj dalej »

Kaseta magnetofonowa, korekcja głowicy, modlitwa i kilka minut absolutnej ciszy. To wszystko było niezbędne, by móc pograć na światowej klasy sprzęcie, który zaprojektowała firma urodzonego w Łodzi amerykańskiego rekina biznesu – Jacka Trzmiela. 

Potrzebny był również procesor o kosmicznym taktowaniu 1 MHz oraz 64 KB pamęci RAM. Telewizor już byle jaki, mógłby być nawet czarno-biały z kineskopem zaokrąglonym jak tyłek Kim Kardashian. No i co oczywiste – konieczny był również joystick, najlepiej w wersji Skorpion, chociaż klasyczny QuickShot również był owiany szacunem. Optymalne były dwa joysticki, bo wtedy podlizywały się wszystkie dzieciaki na osiedlu, by móc przyjść połupać.

Czytaj dalej »