Przełożenie imienia postaci z bajki to kawał trudnej roboty. Nie może przecież być bezpośrednim tłumaczeniem, chyba że imię ma swój odpowiednik w ojczystym języku. Musi być przystępne do zapamiętania przez dzieci, nie może być łamańcem językowym i powinno oddawać charakter i atmosferę kreskówki. Na tej płaszczyźnie łatwo o porażki, jak i o arcydzieła.

Jak sobie radzą w różnych krajach na świecie? Spójrzmy na przykład trojaczków ze świata Kaczora Donalda. Do dziś pamiętam, jak lektor w pierwszych odcinkach „Kaczych Opowieści” czytał oryginalne imiona – Huey, Dewey i Louie. Dopiero po wprowadzeniu dubbingu okraszeni zostali polskim, rymującym się rozwiązaniem. Dzięki temu mamy braci Hyzia, Dyzia i Zyzia. A jak to wygląda w innych językach?

Czytaj dalej »

18 listopada 2013, godzina 15:45 – to moment, na który czekało wielu z tych, którzy swojej znajomości z Polonią 1 nie ograniczali jedynie do Yattamana i Tsubasy. „Drużyna A” wraca na antenę. Oczywiście po tylu latach z pewnością inaczej (z takim jakby zażenowaniem?) będzie się patrzyło na przygody czterech bohaterów z dzieciństwa, ale nie sądzę, by ktoś z tego powodu odmówił sobie przyjemności obejrzenia przynajmniej charakterystycznej czołówki na ekranie telewizora.

Co prawda telewizory są już dużo nowocześniejsze, ekrany większe, obraz ostry jak żyletka (ciekawe, jaką jakość zaserwuje nam Jedynka – na HD jednak nie ma co liczyć), ale o popularności serialu nie decydowały technologiczne fajerwerki, ale świetnie wykreowani główni bohaterowie z czterema różnymi charakterami. Wrażenie robiła też ich pomysłowość kiedy to, niczym MacGyver, konstruowali coś z niczego. Podobnie działali scenarzyści, bo schemat każdego odcinka był prosty jak konstrukcja cepa, jednak czy komuś to przeszkadzało?

Czytaj dalej »

Będąc żwawym dzieckiem, można było usłyszeć od rodziców „ale z ciebie agent” lub „ty to dopiero model jesteś”. Wspominane dziś seriale pokazują, że można być jednocześnie jednym i drugim.

„Niebezpieczne ujęcia” i młodsza o niecałą dekadę „Brygada Acapulco” nie były może produkcjami najwyższych lotów, ale przyciągały przed ekrany telewizorów ciekawymi pomysłami i ładnymi widokami. Do tych drugich należy zaliczyć również przystojnych aktorów i seksowne aktorki, chociaż z ich grą bywało już różnie.

Czytaj dalej »

Były czasy, że komputer stacjonarny miał kilkadziesiąt megaherców, leżał dumnie na biurku i był obrzydliwie kremowy. Szczytem szaleństwa był wtedy Norton Commander i jego niebieskie dwie kolumny do gmerania w folderach. Komputer ten zwało się aj-bi-emem i mogły sobie na jego pozwolić tylko bogate rodziny, ponieważ sprzęt kosztował równowartość kilku pensji.

Kilka lat później, wraz z pojawieniem się pierwszych Pentiumów i Windowsów, widok komputera, tym razem już stojącego przy biurku) upowszechnił się w polskich domach. Dzięki temu pamiętamy te wszystkie starożytne artefakty, które unieprzyjemniały nam codzienną pracę i rozrywkę. Na całe szczęście duch czasu nie pozwolił im uchować się w użytku do dzisiaj. Co było najstraszniejsze?

Czytaj dalej »

Kaseta magnetofonowa, korekcja głowicy, modlitwa i kilka minut absolutnej ciszy. To wszystko było niezbędne, by móc pograć na światowej klasy sprzęcie, który zaprojektowała firma urodzonego w Łodzi amerykańskiego rekina biznesu – Jacka Trzmiela. 

Potrzebny był również procesor o kosmicznym taktowaniu 1 MHz oraz 64 KB pamęci RAM. Telewizor już byle jaki, mógłby być nawet czarno-biały z kineskopem zaokrąglonym jak tyłek Kim Kardashian. No i co oczywiste – konieczny był również joystick, najlepiej w wersji Skorpion, chociaż klasyczny QuickShot również był owiany szacunem. Optymalne były dwa joysticki, bo wtedy podlizywały się wszystkie dzieciaki na osiedlu, by móc przyjść połupać.

Czytaj dalej »

W pierwszej części okazało się, że powodem zmiany nazwiska może być konflikt z wytwórnią, zmiana religii czy też zwyczajne widzimisię. Dziś kilka przypadków pokazujących, że to faktycznie całkiem dobre powody.

Przykłady pierwszych trzech wokalistów pokazały, że ciężko być konsekwentnym w używaniu nowego nazwiska/pseudonimu. Każdy z nich majstrował przy nowej ksywce, jednak wygląda na to, że przynajmniej przez najbliższe lata Prince ostatecznie pozostanie Prince’em, Cat Stevens Yusufem, a Terence Trent D’Arby Sanandą Maitreyą. Takiej pewności nie można mieć co do Seana Combsa, znanego też jako Puff Daddy, P. Diddy oraz Diddy.

Czytaj dalej »

Od czasu do czasu człowiekowi przychodzi do głowy myśl, żeby rzucić wszystko w diabły i osiedlić się na drugim końcu świata. Do tego najlepiej zrobić sobie operację plastyczną i zmienić nazwisko. Tą drogą jednak nie poszli bohaterowie dzisiejszego tekstu.

Każdy z nich jednak miał swoje powody, żeby pozbyć się wcześniejszego pseudonimu lub nazwiska. Niemniej jednak żaden nie zrezygnował (a przynajmniej nie od razu) z muzyki, chociaż kariery niektórych mocno przystopowały. Dziś pierwszych trzech wokalistów, a wśród nich najbardziej znany przykład szopki ze zmienianiem ksywy – Prince, znany też jako „Artysta Poprzednio Znany Jako Prince”.

Czytaj dalej »

W poprzednim tekście o pięknych aktorkach z kraju nad Wisłą skupiliśmy się na latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Dziś zaczynamy przegląd tych pań, które na ekrany trafiły w kolejnych dwóch dekadach.  

Jako że omawiany okres obrodził w urodziwe panie (a i ówczesne filmy są często powtarzane w telewizji, przez co więcej twarzy można wyłapać), formuła tego rankingu musiała ulec drobnej zmianie.  Dzisiaj więc aktorki, które albo częściej kojarzone są z innej działalności (mniej lub bardziej) artystycznej, albo też zakończyły swoje aktorskie kariery, tudzież przygody.

Czytaj dalej »

Dwadzieścia lat temu, 7 marca 1993 roku nadawanie rozpoczęła Polonia 1. Stacja która dziś, kojarzy się ludziom najczęściej z telezakupami i nocnymi seks-telefonami, była jednym z pierwszych komercyjnych nadawców telewizyjnych w naszym kraju.

Licytacja między Polonią 1 a Polsatem o to, kto rzeczywiście był pierwszy trwała od zawsze. Jednak, jako że telewizja powinna przede wszystkim emitować program, a nie po prostu „być”, to dla świętego spokoju uznajmy, że telewizja Solorza wyprzedziła Polonię 1 o te 4 miesiące. Zresztą to i tak bez znaczenia, bo pierwszą prywatną stacją telewizyjną w Polsce (a zarazem w całej Europie Wschodniej) była wrocławska Telewizja Echo, która nadawać zaczęła w 1990 roku.

Czytaj dalej »

Ten cykl opowiadać będzie o serialach z naszego i waszego dzieciństwa oraz o tym jak potoczyły się dalsze losy grających w nich aktorów. Oczywiście tylko tych ciekawszych. Na pierwszy ogień idą „Żar tropików” i „Grom w raju”

Obie te produkcje łączą w sobie humor i akcję, tworząc mieszankę może nieco naiwną jak na dzisiejsze standardy, ale zupełnie przyzwoitą jeśli chodzi o niewymagającą, lekką rozrywkę rodem z lat dziewięćdziesiątych. Na youtube można znaleźć pojedyncze odcinki, a jako że stare seriale mają to do siebie, że można je oglądać od dowolnego momentu, to po lekturze można odkopać wspomnienia i znów poczuć się jak dzieciak z wlepionymi w telewizor gałami.

Czytaj dalej »