Ci, którzy przegrali niejedno kieszonkowe na automatach w zadymionej, ciemnej przyczepie kempingowej, z pewnością pamiętają świetne tytuły japońskiej Segi. Niegdyś jedna z najmocniejszych firm na rynku w przemyśle rozrywkowym, dziś jedynie mizerna namiastka, która odgrzewa swoją spuściznę i wydaje ją na urządzenia przenośne.

Niemniej wszystkie markowe gry Segi były niesamowicie grywalne i niezwykle dopracowane w porównaniu do pozostałych gier innych deweloperów (chociaż zdarzały się wyjątki). Napis „INSERT COIN” wyświetlał się często, ale nikomu nie przeszkadzało by kasę od mamy na lody przepierdolić na kolejne trzy życia.

Czytaj dalej »

Jeżeli by pomyśleć o jakiejkolwiek grze, w którą można było grać w kilka osób przy jednym komputerze, pierwszy tytuł, jaki ciśnie się na usta, to seria Worms. Zanim kolejne części stały się trójwymiarowe i zanim zaczęły zjadać własny odwłok, była to najlepsza wspólna rozrywka każdego dzieciaka wyposażonego w komputer stacjonarny. I co najważniejsze, do grania wystarczyła jedna klawiatura.

Tak jak Metallica skończyła się na „Kill ‘Em All”, tak też seria Worms zakończyła się na World Party. Dalej już było tylko gorzej (może poza Reloaded, która była małym powrotem do korzeni), a ostatnia próba wskrzeszenia serii (Worms Revolution) udowodniła, że wszystko co jest odstępstwem od oryginalnego pomysłu będzie w przypadku walecznych robali beznadziejne.

Czytaj dalej »

W czasach gdy przeciętna gra zajmowała jedną płytę CD, BioWare stworzyło tytuł na pięciu krążkach, przez co większość knypków za grę buliła u pirata tyle, ile kosztują obecnie oryginały. Ale wystarczyło dorzucić wtedy parę dyszek i otrzymywało się najlepszy cRPG, który wchłaniał każdego, kto potrafił czytać ze zrozumieniem.

Seria Baldur’s Gate na świecie zasiała zajebistość w 1998 roku, ale na polską premierę trzeba było czekać sześć miesięcy, aż do 1999 roku ze względu na obfity przekład, który do dziś pozostaje jednym z obszerniejszych w polskiej grymatografii. Z kolei w Baldur’s Gate II do przetłumaczenia było jeszcze więcej, ale polska wersja pojawiła się już po trzech miesiącach od światowej premiery. Lecz każdy kto grał w jedynkę wie, że były to trzy miesiące siedzenia na szpilkach.

Czytaj dalej »

Kiedyś, dawno temu, Japończycy nie mieli jeszcze tylu dziwnych telewizyjnych teleturniejów. Ale kiedyś na DSF, niemieckim kanale sportowym, leciał pierwowzór ich wszystkich. Nagrywano ciapowatych skośnookich, którzy starali się nie zrobić sobie krzywdy w wielu fantasmagorycznych konkurencjach. Zazwyczaj im to nie wychodziło – i to było w tym wszystkim najśmieszniejsze.

Bo przecież nie ma nic zabawniejszego niż człowiek zaliczający glebę ryjem w błoto. Zwłaszcza, jeżeli wcześniej spotkał się z rozbiegu z twardą ścianą, przez którą powinien był się przebić. Oczywiście wszystko w imię wygłupów i bajecznie infantylnego poczucia humoru, które jest jednym z większych znaków charakterystycznych kraju, który wpadł z wizytą do Jankesów w Pearl Harbor. Nikomu nie były potrzebne napisy, wszyscy zadowalali się Niemieckim lektorem i lecącym w tle darciem łacha prowadzących oraz darciem mordy uczestników.

Czytaj dalej »

Jeżeli napiszę, że dzisiejszy tekst będzie o Johnie Paulu Larkinie, który rozpoczął swoją karierę muzyczną w 1976 roku jako pianista jazzowy, to większość z was uzna, że nie warto dalej czytać, ponieważ nie dzielimy tych samych wspomnień.

Natomiast jeżeli napiszę, że człowiek ten w wieku 53 lat zrewolucjonizował muzykę popularną, być może komuś zaświeci się mała lampka, nieużywana od 1995 roku. Wtedy to właśnie nastąpił szczyt jego popularności. Ale na całe szczęście jest poniższe zdjęcie oraz tytuł i mam nadzieję, że wszyscy dobrze wiedzą o kogo chodzi.

Czytaj dalej »

Pojazdy unoszące się kilkanaście centymetrów nad ziemią i mknące ze średnią prędkością 800 km/h kojarzą się nieodłącznie z Wipeoutem. Warto jednak pamiętać, że były czasy gdy ta produkcja miała bardzo udanego sobowtóra, dającego znacznie więcej emocji i rozgrywającego się w świecie wykreowanym w umyśle George’a Lucasa.

Star Wars Episode I: Racer to najprawdopodobniej jedyny tytuł ze świata Gwiezdnych Wojen, do którego zasiadały także osoby unikające bandy Skywalkera, lub nie mające pojęcia kim ten syn marnotrawny jest. Sama wartość rozrywkowa produkcji była tak wielka, że świat gry był jedynie dodatkiem do wspaniałej grywalności. W przypadku gier jest to o tyle rzadkie i niespotykane, że zasługuje na kilkuminutowe owacje z bisem. Śmiało.

Czytaj dalej »

Na dźwięk słów Age of Empires, stary wyjadacz strategii uronił łzę, a przed oczami przebiegły mu dziesiątki godzin spędzonych przy zbieraniu surowców i budowaniu królestwa. „Bo tak dobrych gier już się nie robi” – rzekł nostalgicznie i machnął nieociosaną laską w powietrzu. Sięgnął po inhalator i rozpoczął opowieść:

Ja ten rok dobrze pamiętam, zupełnie jakby to było wczoraj. Były ostatnie dni września 1999 roku, a ja wtedy, jeszcze jako młodzian, szedłem żwawo do salonu komputerowego. Ponad dwie stówy zawołali za dwójeczkę. Jedna z najdroższych gier w sklepie! Wyobrażasz to sobie, synek? Czasy straszne, Microsoft się cenił, a ja z pustym portfelem lecz pełnym kartonowym pudełkiem wracałem do domu. Niech mnie piorun trzaśnie, warto było.

Czytaj dalej »