Oglądając niektóre filmy nieraz zastanawiamy się „jak to możliwe, że taka gwiazda zgodziła się wystąpić w takiej szmirze”. Oczywiście często zdarza się, że za firmowanie swoim nazwiskiem wylewającej się z ekranu kupy gówna aktorzy przytulają niezłe sumki, co w pewnym stopniu rekompensuje im skazę na filmografii (lub pozwala wykaraskać się z długów, co też nie jest rzadkością). Bywa również tak, że ze względu na podpisane z wytwórniami kontrakty zwyczajnie nie mogą się z tego wykręcić.

Nie zawsze problem dotyczy wartości artystycznej filmu. Aktorzy mogą być zmęczeni pracą przy wcześniejszej produkcji, czuć niechęć do kogoś z ekipy lub po prostu mieć inne plany na najbliższe miesiące. Inna sprawa, że powinni to wziąć pod uwagę w momencie podpisywania cyrografu. Bo jak inaczej nazwać kontrakt, który obliguje do występu w kilku filmach produkowanych przez daną wytwórnię, nie wiedząc nawet o czym opowiadać będzie większość z nich?

Czytaj dalej »

Rozsiadasz się w kinowym fotelu, światła gasną, a wokół słychać chrupot popcornu i siorbanie coli. Ekran powoli rozświetla się i pokazuje to, co zobaczyć można przed każdym filmem, czyli… reklamy. Załóżmy jednak, że żyjemy w idealnym świecie, w którym od razu możemy rozkoszować się seansem (a do naszych uszu nie docierają odgłosy paszczowe sąsiada z fotela obok) – wtedy od filmu dzieli nas tylko mniej lub bardziej animowana czołówka z logiem wytwórni i to o niektórych z nich będzie dzisiejszy tekst.

Jest coś magicznego w tych wszystkich kilku-kilkunastosekundowych sekwencjach. Gdy słyszymy ryk lwa z MGM lub fanfary od Foxa, widzimy zamek Disneya czy też dziewczynę z pochodnią z czołówki Columbia Pictures, to niemal zawsze możemy być pewni, że czeka nas przynajmniej półtorej godziny rozrywki na dobrym poziomie. I tak już od wielu lat. Chociaż każda z tych wielkich wytwórni ma bardzo długą historię, to zostańmy przy samych logotypach i czołówkach, bowiem nierzadko są one jedynymi rzeczami, jakie łączą współczesną kinematografię z dawnym Hollywood.

Czytaj dalej »