Pojęcie gwiazdy filmowej jest dość szerokie. Dla jednych będzie to zdobywca Oscara, dla drugich ktoś, kto po prostu gra w dobrych filmach, a dla jeszcze innych „słodkie ciacho” z filmów dla trzynastolatek. Choć z tymi ostatnimi się nie zgadzamy, to mimo wszystko uwzględniliśmy też pewną mdłą parę z filmu o „wampirach”.

Zanim jednak o bladolicej Kristen i Robercie o smutnym spojrzeniu, zobaczmy jak wyglądał debiut gwiazdy ostatnich dni – Jennifer Lawrence. Po raz pierwszy pojawiła się na ekranie w 2006 roku, w trzecim odcinku piątej serii „Detektywa Monka”. Zagrała maskotkę szkolnej drużyny siatkarskiej i jak widać od samego początku była z niej niezła kotka.

Czytaj dalej »

Mówi się, że mężczyznę poznaje się nie po tym jak zaczyna, tylko jak kończy. Do wielkich aktorów to określenie pasuje całkiem dobrze, zważając na fakt, że mało który grał od razu same główne role, a na filmy z ich udziałem publiczność niekoniecznie waliła do kin drzwiami i oknami. Bardzo skromnie zaczynał np. Louis de Funès, którego setna rocznica urodzin przypada właśnie dziś.

Niespełna 32-letniego wówczas aktora po raz pierwszy na ekranie można było zobaczyć w filmie „La tentation de Barbizon” z 1946 roku. I chociaż ten występ trwał około pół minuty, zaś na głowie de Funèsa kłębiło się znacznie więcej włosów niż w późniejszych filmach, to trudno go nie poznać – już wtedy na jego twarzy gościł charakterystyczny, nieco złośliwy uśmiech, a w oku pojawił się szelmowski błysk.

Czytaj dalej »

Castingi, występy teatralne, ogranie w reklamach czy też zwykłe wpadnięcie w oko reżysera lub producenta – to jedne z wielu sposobów na to, by dostać się na plan filmowy i zadebiutować choćby w małej rólce. Mimo że zdarzają się przypadki wskoczenia od razu na pierwszy lub drugi plan, to jednak dla większości współczesnych gwiazd droga na szczyt była długa, a początki trudne.

Nie każdy ma tyle szczęścia co Natalie Portman czy Jason Statham, którzy w swoich debiutach zrobili furorę i z miejsca stali się rozchwytywani. Albo Elijah Wood – dzieciak z ładną buzią i wielkimi oczami, robiący karierę w latach dziewięćdziesiątych. Ten sam wygląd, który zapewniał mu role zagubionych chłopców i sympatycznych nastolatków, teraz idealnie pasuje do psychopatów i seryjnych morderców. A zaczęło się od „Powrotu do przyszłości 2”.

Czytaj dalej »