Przyszła pora na ostatnią część kontrowersji w grach komputerowych. Co prawda minione lata nie przyniosły żadnego większego skandalu, ale twórcom zajść za niejedną skórę.

W ramach zakończenia babrania się w pikselach, przedstawiamy wam również sylwetkę pewnego pana, który za cel życiowy obrał sobie walkę z cyfrową rozrywką, a także małe zestawienie polskich produkcji, jakie przeszły z małym skandalicznym echem. Na deser również małe info jakie kraje mają naprawdę przesrane jeżeli chodzi o cenzurę i zakazy. No to co? Jedziemy!

Czytaj dalej »

Już w poprzedniej części przemoc przestała być straszna. Okazało się, że można zabijać na ekranie monitora bez większych szkód dla psychiki, podobnie jak to jest w przypadku filmów i literatury, gdzie trup ściele się gęsto. W jaki sposób można jeszcze nadepnąć obrońcom moralności na odcisk?

Ano na wiele sposobów. Krew się ostała i zakrzepła, pora więc wyciągnąć grubszy kaliber. Trochę flaków rozmazanych za pomocą shotguna to nic w porównaniu z bestialstwem, seksem, rasizmem i homoseksualizmem. Na szczęście nie w jednej grze. A czy zarzuty są słuszne? Wnioski wyciągnijcie sami.

Czytaj dalej »

Poprzednią część zakończyliśmy na 1992 roku, gdy jeszcze gry trójwymiarowe były ciekawostką, a prawdziwe rewolucje miały dopiero zacząć wylatywać jak asy z rękawa. Trzeba było się pogodzić z faktem, że wirtualna rozrywka poszerza swoje wpływy wśród zabijaczy czasu.

Oczywiście niejednokrotnie zachodząc przy okazji za skórę wszystkim obrońcom moralności i cnót wszelakich. Ledwo skończyli rwać włosy z głowy nad degenerującym psychikę Mortal Kombat, a już chwilę później pojawił się…

  Czytaj dalej »

Interaktywna rozgrywka była piętnowana i gnębiona niemal od samych początków, gdy tylko gry przestały być ciekawostką inżynierów i trafiły do masowego odbiorcy. Nie musiało być w nich nic kontrowersyjnego – wystarczyło, że istniały. Traktowano je jako niskich lotów rozrywkę, która tylko ogłupia i nie ma kompletnie nic do zaoferowania młodym ludziom. Z tego też powodu chwytano się wszystkich możliwych sposobów, by pokazać światu jak bardzo gry nie nadają się do spędzania wolnego czasu.

Wszystko, co mogło wzbudzić potencjalny niesmak, było linczowane i krytykowane. Pomimo faktu, że trup ścielił się gęsto na ekranach telewizorów, wystarczyło kilka czerwonych pikseli by wzbudzić repulsję. Nie oszukujmy się – my, jako gracze nie widzimy nic złego w tym, co osoby mniej związane z grami traktują jako siedlisko śmierdzącego zła (zatkaj nos, Boo!). Przeciętny entuzjasta gier komputerowych drapie się w głowę i zastanawia, jakim cudem ktoś widzi w nim przyszłego seryjnego mordercę tylko dlatego, że zastrzelił kilkuset wirtualnych Niemców z Tommy guna, ma swoje ulubione Fatality i nie wzdryga się na widok krwistych pentagramów w Diablo.

Czytaj dalej »