Futboliści, piłkarze, bokserzy, a jak się dziś okaże, także pływacy. Od poprzedniej części minęło już ładnych kilka tygodni, ale oto jest – ostatnia piątka ekranowych twardzieli, których kiedyś można było oglądać w ringu, na boisku czy innej sportowej arenie. Zanim jednak przejdziemy do głównej treści, kilka słów o gościu, który może i powinien się znaleźć w zestawieniu, ale go nie ma.

Po pierwsze dlatego, że bardziej znany jest z pozaboiskowych i pozaekranowych wyczynów, po drugie zaś – kiedyś już o nim pisaliśmy. Dlatego o OJ-u Simpsonie tylko uzupełnimy informacje. Obie kariery futbolista łączył od samego początku. Tak naprawdę najpierw zadebiutował na ekranie – w drugiej połowie 1968 roku wystąpił gościnnie w czterech  serialach telewizyjnych – a dopiero rok później zadebiutował w AFL (która w kolejnym sezonie połączyła się z NFL).

Czytaj dalej »

Spośród sportowców-aktorów przedstawionych w pierwszej części, jedynie Kareem Abdul-Jabbar mógł poczuć się spełnionym sportowcem. Sportowe dokonania dzisiejszej piątki również były różnorakie, jednak aktorsko idzie im całkiem przyzwoicie. W związku z tym nie muszą wznawiać sportowej kariery. Chociaż jeden z nich już raz to zrobił.

Tyle tylko, że ponad dwadzieścia lat temu, więc z racji wieku już tego nie powtórzy. Najmłodszy z pozostałych czterech ma już 48 lat, inny nie żyje, więc też raczej nie dla nich wyczynowy sport. Chyba, że dyscyplina, w której nie trzeba wielkiego wysiłku fizycznego – ot, choćby łucznictwo. Można nawet zacząć je trenować nie mając wcześniej styczności ze sportem, tak jak Geena Davis.

Czytaj dalej »

Nic nie trwa wiecznie, a już na pewno nie kariera sportowca. Po tych 20-30 latach nadchodzi czas odcinania kuponów i wydawania zarobionej kasy (jeśli sportowiec był na tyle rozgarnięty, żeby coś odłożyć) albo inna robota, jeśli szczęścia i talentu miał nieco mniej. Oczywiście jedno drugiemu nie przeczy – gdy sportowego emeryta nadal rozpiera energia, a zer na koncie wciąż mu mało, czy może być coś lepszego niż kariera aktorska?

Tu przytuli jakąś ładną aktoreczkę, tam komuś przywali, a wszystko to ku uciesze fanów. Nie odejdzie w zapomnienie, jak jego koledzy z drużyny, a do tego zarobi na kolejne Ferrari – żyć, nie umierać. Nic więc dziwnego, że sportowcy chętnie wybierają drogę ze stadionu (czy też hali, ringu, pływalni albo innego obiektu sportowego) na plan filmowy. Ktoś złośliwy mógłby powiedzieć, że w pewnym hiszpańskim klubie piłkarskim jest kilkanaście takich przykładów, ale zajmiemy się tylko byłymi zawodnikami.

Czytaj dalej »

Słowo „rozpoznawalni” zostało użyte rozmyślnie, dlatego, że „znani” to trochę za mocne określenie. Jednak z drugiej strony, mimo że nie są to gracze pokroju Messiego czy Ronaldo, to kibice orientujący się nieco w mniej lub bardziej odległej historii futbolu gdzieś te nazwiska słyszeli. Poprzednio skończyło się na defensywie, więc teraz trzeba ruszyć do przodu.

Zanim to jednak nastąpi, wypadałoby wybrać trenera. Przyjmując te same kryteria, czyli udana kariera piłkarska przed przybyciem do Polski, nasuwają się dwa nazwiska – Jose Mari Bakero i Dan Petrescu. Niby Hiszpan wywalczył nieco więcej trofeów, ale jeśli nasza drużyna ma wygrać jakikolwiek mecz, może lepiej, żeby swoimi ciężkimi (jak na polskie standardy) treningami poznęcał się nad nią Rumun.

Czytaj dalej »

Ciężko jest napisać coś pozytywnego o poziomie polskiej Ekstraklasy. Zwłaszcza że w ostatnich latach zawsze zdarzały się kompromitacje, gdy polskie kluby wyściubiały nosy ze swojego grajdołka i stawały do walki z europejskimi zespołami. Paradoksalnie jednak ostatnie sezony pokazują również, że polska liga robi się coraz atrakcyjniejsza dla obcokrajowców, również tych, którzy nie są do końca anonimowi.

Prawdę mówiąc już wcześniej do polskich zespołów trafiali piłkarze, którym zdarzyło się parę razy kopnąć piłkę prosto. Inną sprawą jest, że byli wówczas o wiele bardziej wypaleni niż współcześni piłkarscy „emeryci”. Chociaż tezie tej przeczyć będzie (o ile dojdzie do skutku) transfer Collinsa Johna do Piasta Gliwice. Ani on w wieku emerytalnym (niespełna 28 lat), ani też jakoś specjalnie w rytmie meczowym (ostatni raz regularnie grał w 2010 roku). Mimo opinii, że każdy piłkarz z importu zabiera miejsce w składzie jakiemuś utalentowanemu chłopakowi z Polski, który musi przez to gnić w niższej lidze, wizerunkowo klub wychodzi na tym lepiej. W końcu prędzej przyciągnie się ludzi na trybuny i przed telewizory znanym nazwiskiem niż młokosem z potencjałem, ale bez umiejętności. „Business is business”, a kasa musi się zgadzać.

Czytaj dalej »

Co łączy Michaela Jordana, Marion Jones i Marcina Najmana? Otóż cała trójka, z różnych przyczyn, zmieniła uprawianą dyscyplinę sportu. Najlepszy zawodnik w historii koszykówki został przeciętnym baseballistą (podobno chciał, chociaż przecież nie musiał), świetna sprinterka kiepską koszykarką (bo za bardzo nie miała wyjścia po aferze dopingowej), a przeciętny bokser… Nie no, nie kopmy leżącego.

Będzie jednak o innych sportowcach. Na igrzyskach olimpijskich i lekkoatletycznych mistrzostwach świata można oglądać twory zwane siedmio- i dziesięciobojem. Dwudniowa rywalizacja w kilku konkurencjach jest z założenia interesująca, jednak spora część jej uczestników wymięka w trakcie, lub notuje mizerne wyniki, w porównaniu do osiągów sportowców wyspecjalizowanych w poszczególnych konkurencjach. Wszystko to w ramach jednej dyscypliny – lekkoatletyki. Istnieją jednak w historii sportu zawodnicy, którzy z powodzeniem walczyli w kilku różnych.

Czytaj dalej »