Udowodniono naukowo, że osoby znane z przelewania swoich myśli na papier mają znacznie zwiększone ryzyko odebrania sobie życia. Pora na drugą część pisarzy, którzy zdecydowali się na ten ostateczny krok.
Po ucieczce w świat fantazji powrót do rzeczywistości może być zbyt bolesny, by móc dalej w niej żyć. Dodajmy do tego rozterki życia wewnętrznego, rozchwianie nastrojowe związanie z nadmiarową wrażliwością oraz ponurą konieczność przebywania wśród ludzi, którzy nigdy do końca nie zrozumieją.
Dziś zakichany poniedziałek umili nam mała i słodka chłopczyca. Ellen jest jedną z tych aktorek, dla których warto iść do kina, nawet jeżeli sam film miałby zalatywać średniakiem. Jej niesamowity talent i umiejętność wcielania się w skrajnie różne role wyróżnia ją na tle innych młodych aktorek, które potrafią jedynie ładnie wyglądać.
Nie ukrywajmy – Ellen Page nie jest typową seksbombą, która po zrzuceniu ubrania spowodowałaby szybsze bicie serca u połowy męskiej populacji. Jest niska (155 cm), nie ma figury supermodelki, nie ma ogromnego biustu, a jakikolwiek makijaż bardziej ją szpeci niż upiększa. Jest jednak w niej coś elektryzującego co sprawia, że dla tej kanadyjskiej dwudziestosześciolatki można olać współczesne kanony piękna.
Osoby w jakikolwiek sposób uzdolnione artystycznie, ze względu na swoją ponadprzeciętną uczuciowość i samoświadomość, często decydują się na ostateczny krok, jakim jest odebranie sobie życia. Dla jednych powodem będzie niespełniona miłość, dla drugich nieokreślona tęsknota, a dla trzecich niezrozumienie świata. No dobra, czasem niektórych tak ponosi melanż, że rano znajduje się ich orzyganych i sztywnych.
Ale to raczej domena muzyków. My natomiast przyjrzymy się pisarzom, którym życie się nie uśmiechało i uznali, że dobrym pomysłem będzie zakończenie swoich wewnętrznych cierpień. Wraz z talentem, w parze niejednokrotnie idą choroby psychiczne, nałogi i patologie. Istnieje wiele badań potwierdzających niecne relacje kreatywności oraz skłonności samobójczych i chorób umysłowych. Niestety, nie każdy mistrz pióra wiedzie życie Hanka Moody’ego.
Spójrzmy prawdzie w oczy – spora część mężczyzn jest postrzegana jako bezduszne warchlaki myślące jedynie o bzykanku, traktujące kobietę jak mebel, z którego głupkowatości i braku logiki można od czasu do czasu się ponabijać. Zamiast obsikiwać wszystkie kąty, facet woli klepnąć w dupsko koleżankę z pracy i pokazać jej wiadro z mopem, ku małpiej uciesze reszty zwyrodniałych samców.
Nieco bardziej uczuciowi delikatnie ponabijają się z koleżanki, gdy ta nie potrafi obsługiwać Excela czy też znowu parkowała przez kwadrans pod supermarketem. Wydawałoby się, że wszystko sprowadza się do tego, by podkreślić wyższość swojej płci. Ale czy to faktycznie czyni mężczyzn seksistowskimi świniami, które molestują psychicznie i fizycznie kobiety?
Kiedyś, gdy Internet był jeszcze dobrem luksusowym, jego użytkownicy bardziej zważali na słowa, przejawiali większą kulturę oraz starali się pokazać się z najlepszej strony. Ale to było dawno.
Obecnie anonimowość zmieniła część ludzi w zwierzęta pozbawione skrupułów, cwane, chytre, próżne i nienawistne. Gotowe zmieszać każdego z błotem, nie mając o nim zupełnie pojęcia oraz wymądrzać się na każdy temat, a we wszystkich o odmiennym zdaniu rzucać inwektywami. Mijamy ich codziennie na ulicy, patrzymy im w oczy, rozmawiamy z nimi. Ale nie mamy pojęcia, że wewnątrz tych oddychających i czujących jednostek siedzi cyberkretyn, który siadając do komputera stawia sobie jedno zadanie – podleczyć swoje kompleksy i poudawać kogoś innego, niż się jest w rzeczywistości. A co najbardziej przykre, wcale mu nie jest wstyd za siebie.
Na dobre zakończenie najgorszego dnia w tygodniu zaprezentuje się, w częściowej okazałości, kolejna piękna aktorka z Wielkiej Brytanii. Na przekór wszystkim stereotypom o Brytyjkach, Camilla jest utalentowaną kobietą, która słynie ze słodkich i zadziornych minek, a także z drugoplanowej roli w serialu „Californication”.
Więksi znawcy filmu mogą ją kojarzyć również z roli księżnej Cambridge Katarzyny Elżbiety Mountbatten-Windsor. Portale plotkarskie dobrze wiedzą, że tytuł ten jest zdecydowanie za długi i trzymają się jej bardziej plebejskiego imienia – Kate Middleton. Sam film zalatuje beznadziejnością, toteż Camilla, pomimo pewnego podobieństwa do Kate, kariery w ten sposób nie zrobiła. Znacznie łatwiejszą drogą do sławy jest paradowanie nago w popularnym serialu.
Nie ma co ukrywać, że płeć dziecka znacząco wpływa na dalsze życie rodziców. Ale prócz oczywistych faktów, jest też wiele biologicznych i socjologicznych uwarunkowań, które mogą na pierwszy rzut oka brzmieć niedorzecznie.
Matkę trafia szlag, gdy musi znosić łobuzerskie wybryki ledwo co wystającego ponad glebę synalka. Ojca zaś krew zalewa, jak obserwuje chaotyczny i absurdalny proces dojrzewania własnej córki. Czysta mamusia, pomyślał ojciec. Czysty tatuś, pomyślała matka. I oboje mają rację. Ale czy wpadli na to, że posiadanie synów zmniejsza ryzyko rozwodu, a piękniejsi ludzie mają więcej córek?
W czasach gdy przeciętna gra zajmowała jedną płytę CD, BioWare stworzyło tytuł na pięciu krążkach, przez co większość knypków za grę buliła u pirata tyle, ile kosztują obecnie oryginały. Ale wystarczyło dorzucić wtedy parę dyszek i otrzymywało się najlepszy cRPG, który wchłaniał każdego, kto potrafił czytać ze zrozumieniem.
Seria Baldur’s Gate na świecie zasiała zajebistość w 1998 roku, ale na polską premierę trzeba było czekać sześć miesięcy, aż do 1999 roku ze względu na obfity przekład, który do dziś pozostaje jednym z obszerniejszych w polskiej grymatografii. Z kolei w Baldur’s Gate II do przetłumaczenia było jeszcze więcej, ale polska wersja pojawiła się już po trzech miesiącach od światowej premiery. Lecz każdy kto grał w jedynkę wie, że były to trzy miesiące siedzenia na szpilkach.
Nadeszła pora na kolejne trzy powszechne fakty o kobietach, które ostatecznie są nie do końca prawdziwe. Wniknąć w te piękne umysły pełne chaosu (i zarazem wyrachowania) jest niezwykle trudno, ale przecież od czego mamy jajogłowych i ich wypłaty z naszych podatków.
W poprzedniej części badaliśmy agresywność płci pięknej, ich libido oraz zamiłowanie do sprośnych widoków. Faceci polegli w tych wszystkich trzech kategoriach, ale to wcale nie koniec ich sromotnych porażek. Teraz zajmijmy się kompleksami, przemocą domową i… matmą.
Są sporty, w których żadnego męskiego przedstawiciela nie obchodzą styl, punktacja, rankingi. Jednym z nich jest gimnastyka sportowa, która dla faceta jest równie ciekawa co blogi lansujących się szafiarek.
Durne to, bez sensu to, ale jak się przypadkowo natrafi, to można się zatrzymać na chwilę, bo przecież jest na czym oko zawiesić. W tej gibkiej dyscyplinie wybiła się pewna Amerykanka, która zgarnęła dwa medale na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie w 2012 roku. I zapewne większość wzruszyłaby ramionami, jednakże McKayla Maroney zasłynęła czymś jeszcze – sfoszoną postawą podczas ceremonii dekoracji medalistek.
