Baczność! Nadeszła wiekopomna chwila wpojenia do twojej wrażliwej duszy kolejnej dawki okrutnej rzeczywistości. Możesz się mazać, krzyczeć, kopać i wypierać, ale prawdy nie zmienisz. Im szybciej ją zaakceptujesz, tym lepiej. A więc do dzieła!
Ostatnio dowiedziałeś się, że aby być fajnym to trzeba być korzystnym. Dotarło do ciebie również, że twoje lenistwo jest przyczyną większości niepowodzeń. Teraz pora na ostatecznego kopa w dupsko. Ogarnij się, podołasz? Wierzę w ciebie.
Dziś będzie o dwóch kobietach, które pozbyły się swoich mężów. Jedna łasa na polisy, druga lubiąca strzelać. Pojawi się też nowość w postaci krzesła elektrycznego, a historia podlana będzie sosem z arszeniku.
Jedna z „bohaterek” pierwszej części doczekała się dwóch filmów fabularnych na swój temat. A nie, chwila. Nie doczekała – egzekucja Karli Faye Tucker odbyła się cztery lata przed premierą pierwszego z nich. Tak czy inaczej, również w tej części znalazła się historia, która świetnie nadawałaby się na scenariusz filmowy. 
Charlotte jest aktorką o niesamowitej, elektryzującej urodzie. Podczas gdy dla jednych jest odpychającym pasztetem, dla innych będzie wyznacznikiem kobiecej urody, któremu nie dorównają inne pięknotki o pustych, bliźniaczych twarzach bez wyrazu.
Nie ma chyba drugiej takiej kobiety w świecie filmu, zarazem pięknej i brzydkiej jednocześnie. Bez względu na to którąkolwiek stronę zajmie widz, jedno jest pewne – Charlotte Gainsbourg nie pozwala oderwać od siebie wzroku.
Bycie gwiazdą zazwyczaj oznacza bycie niezastąpionym i niepowtarzalnym. I chociaż zdarzają się pary sławnych rodzeństw (Gyllenhaal) lub, co rzadsze, bliźniaków (Olsen), to w niektórych przypadkach nikt się nie domyśli, że osoba zarabiająca miliony samą twarzą ma naturalnego sobowtóra. Takiego, który wyszedł z tego samego łona, tej samej krzykliwej nocy.
I wtedy okazuje się, że ksiądz pobłogosławił jedno bardziej, przez co samą obecnością podnosi prestiż miejsca, w którym przebywa, podczas gdy drugie wiedzie standardowe, średnie życie. Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. Przyjrzyjmy się sławnym twarzom, które są mają własną kopię zapasową. I nie, w zestawieniu nie będzie Arnolda Schwarzeneggera i Danny’ego DeVito.
Parafrazując pewne znane powiedzonko nastolatków, można w jednym zdaniu określić sytuację dookoła ciebie – świat jest krułel and full of głupi ludzies. Chcesz być jednym z nich?
Nie, oczywiście, że nie chcesz. W takim razie, jeżeli jeszcze tego nie zrobiłeś, przeczytaj część pierwszą. Dowiesz się z niej dlaczego świat obchodzi jedynie to, co może od ciebie dostać oraz dlaczego hippisi nie mieli racji. A potem zabieraj się za kolejną. Zapraszam.
Jeśli jesteś facetem i oglądasz „Pogromców mitów” to przyczyny mogą być dwie. Dlatego, że to świetny program lub dlatego, że występuje w nim Kari Byron. Rudowłosa prezenterka przyciąga przed telewizory nie tylko spragnionych wiedzy geeków, ale też wszystkich tych, którzy lubią inteligentne kobiety z naturalnym… uśmiechem i dużymi… oczami. No dobra, 75C też robi wrażenie.
Urodzona 18 grudnia 1974 roku (MILF, MILF, MILF) Kari może nie posiada urody typowej seksbomby, ale nadrabia wszystkim tym, czego brakuje plastikowym lalom, które z powodu hektolitrów botoksu nie mogą się już nawet uśmiechać. Swoją drogą, ciekawe jak na jad kiełbasiany zareagowałaby twarz Kristen Stewart? Obstawiałbym, że jeszcze bardziej posępnego oblicza by nie zyskała, ale myślę, że „Pogromcy mitów” mogliby w którymś odcinku rozwiać wątpliwości. To właśnie w programie pana morsa i pana śmieszka dzisiejsza miss dała się poznać szerszej publiczności.
„Kapsuła czasu” brzmi trochę jak z powieści science fiction. Faktycznie jest czymś w rodzaju wehikułu czasu, z tym, że pasażerowie ani nie wchodzą, ani też nie wychodzą zeń żywi. Jednak górnolotnie mówiąc, historia, którą niosą, jest wiecznie żywa.
Prawdopodobnie prędzej nauczymy się podróżować w przyszłość niż w przeszłość, ale tego jak będzie wyglądać świat w odległej przyszłości zapewne nie dowie się nikt z czytających te słowa. Paradoksalnie jednak, dzięki kapsułom czasu ludzkość może dowiedzieć się jak wyglądało życie przed dziesiątkami lat, podczas gdy nie poznamy gadżetów, przy których smartfony, iPady i inne elektroniczne cudeńka/dziadostwa będą tym, czym dziś są zwykłe liczydła.
Lista jest długa i z pewnością z dekady na dekadę będzie coraz dłuższa. Nie sposób wymienić wszystkich talentów literackich, którzy pożegnali się ze światem na własne życzenie.
Warto jednak przyjrzeć się polskim pisarzom, ponieważ również i oni popełniali samobójstwa. Miejmy nadzieję, że poniższe nazwiska będą dla was równie znane, co te z poprzednich części. A zapewniam, że warto o nich pamiętać.
O tym, jak będzie wyglądał świat za, powiedzmy 100 lat, dowie się niewielu z nas. Tym bardziej nikomu nie zdarzy się przybić piątki z prapraprapraprapraprawnukiem (chyba, że hibernacja stanie się wreszcie możliwa). Dla kolejnych pokoleń będziemy tylko zacofanymi dzikusami, którzy dziwiliby albo wręcz bali się najzwyklejszych urządzeń, których używają na co dzień. Ciekawe więc, czy oni będą wiedzieć, do czego służyły nam wszystkie te przedmioty, które znajdą po otworzeniu kapsuł czasu zamykanych na przełomie XX i XXI wieku?
Standardowo umieszcza się w nich list z pozdrowieniami dla ludzi z przyszłości, gazetę z dnia w którym kapsuła została zamknięta, kronikę filmową, jakieś popularne książki, nagrania muzyczne oraz całą masę przedmiotów tak zwyczajnych, że pierwszą myślą z reguły jest: „Po cholerę wkładać tam takie graty?”. Skoro więc zawartość ich zawartość jest zwykła, to może same kapsuły wyróżniają się czymś szczególnym? A jakże.
