Przedwczoraj było głównie muzycznie i filmowo, dzisiejszy zbiór zapytań będzie zaś bardziej zróżnicowany. Na koniec zrobi się też dziwnie.
Trzeba przyznać, że fantazja internautów podczas wklepywania tekstu w wyszukiwarkę bywa zaskakująca. Niektórzy co prawda bywają monotematyczni, ale często dorzucają też jakieś udziwnienia. Jednak najpierw pokręćmy się jeszcze przy serialach, ponieważ całkiem często pojawiają się one w statystykach wyszukiwań.
Przez ponad pół roku istnienia Wykrzyknika nazbierało się ponad 100 tekstów. Sporo z nich zostało zatytułowanych tak, że znalezienie ich w wyszukiwarce nie powinno nikomu nastręczyć problemów. Znalazło się jednak kilka takich zapytań, po których wujek Google wskazał drogę do nas, jednak internauci nie uzyskali na nie odpowiedzi. Pora więc zaspokoić ich ciekawość.
Muzyka, film, seks, rzeczy mądre i totalne pierdoły – jednym słowem cały przekrój tematów, które można tu znaleźć (cholera, to już siedem słów). Jako że całkiem dużo się tego uzbierało, odpowiedzi będą krótkie, ale za to tak treściwe, jak się tylko da. Na początek rzeczy związane z najczęściej poruszanymi przez nas tematami – muzyką i filmem. Wszystkie zapytania w oryginalnej pisowni.
Kaseta magnetofonowa, korekcja głowicy, modlitwa i kilka minut absolutnej ciszy. To wszystko było niezbędne, by móc pograć na światowej klasy sprzęcie, który zaprojektowała firma urodzonego w Łodzi amerykańskiego rekina biznesu – Jacka Trzmiela.
Potrzebny był również procesor o kosmicznym taktowaniu 1 MHz oraz 64 KB pamęci RAM. Telewizor już byle jaki, mógłby być nawet czarno-biały z kineskopem zaokrąglonym jak tyłek Kim Kardashian. No i co oczywiste – konieczny był również joystick, najlepiej w wersji Skorpion, chociaż klasyczny QuickShot również był owiany szacunem. Optymalne były dwa joysticki, bo wtedy podlizywały się wszystkie dzieciaki na osiedlu, by móc przyjść połupać.
Udowodniono naukowo, że osoby znane z przelewania swoich myśli na papier mają znacznie zwiększone ryzyko odebrania sobie życia. Pora na drugą część pisarzy, którzy zdecydowali się na ten ostateczny krok.
Po ucieczce w świat fantazji powrót do rzeczywistości może być zbyt bolesny, by móc dalej w niej żyć. Dodajmy do tego rozterki życia wewnętrznego, rozchwianie nastrojowe związanie z nadmiarową wrażliwością oraz ponurą konieczność przebywania wśród ludzi, którzy nigdy do końca nie zrozumieją.
Dziś zakichany poniedziałek umili nam mała i słodka chłopczyca. Ellen jest jedną z tych aktorek, dla których warto iść do kina, nawet jeżeli sam film miałby zalatywać średniakiem. Jej niesamowity talent i umiejętność wcielania się w skrajnie różne role wyróżnia ją na tle innych młodych aktorek, które potrafią jedynie ładnie wyglądać.
Nie ukrywajmy – Ellen Page nie jest typową seksbombą, która po zrzuceniu ubrania spowodowałaby szybsze bicie serca u połowy męskiej populacji. Jest niska (155 cm), nie ma figury supermodelki, nie ma ogromnego biustu, a jakikolwiek makijaż bardziej ją szpeci niż upiększa. Jest jednak w niej coś elektryzującego co sprawia, że dla tej kanadyjskiej dwudziestosześciolatki można olać współczesne kanony piękna.
Kiedy w trakcie kręcenia filmu nagle umiera odtwórca jednej z ról, z reguły oznacza to mniejsze lub większe problemy dla twórców. Co innego, gdy aktor wie, że nie zostało mu już dużo czasu ponieważ jest śmiertelnie chory lub gdy ma inne, poważne powody żeby zakończyć karierę.
Mając do czynienia z umierającą gwiazdą, reżyser zwykle tak ustala terminarz prac nad filmem, żeby wszystkie sceny z jej udziałem nakręcić jak najszybciej. Z reguły się to udaje, a takie filmy zyskują dodatkowego rozgłosu. Chociaż wiadomo, że tragiczna śmierć byłaby lepszą reklamą (brutalne to, ale tak jest), to jednak możliwość pożegnania się z aktorstwem będąc świadomym zbliżającego się końca po prostu się gwiazdom należy.
W pierwszej części okazało się, że powodem zmiany nazwiska może być konflikt z wytwórnią, zmiana religii czy też zwyczajne widzimisię. Dziś kilka przypadków pokazujących, że to faktycznie całkiem dobre powody.
Przykłady pierwszych trzech wokalistów pokazały, że ciężko być konsekwentnym w używaniu nowego nazwiska/pseudonimu. Każdy z nich majstrował przy nowej ksywce, jednak wygląda na to, że przynajmniej przez najbliższe lata Prince ostatecznie pozostanie Prince’em, Cat Stevens Yusufem, a Terence Trent D’Arby Sanandą Maitreyą. Takiej pewności nie można mieć co do Seana Combsa, znanego też jako Puff Daddy, P. Diddy oraz Diddy.
Od czasu do czasu człowiekowi przychodzi do głowy myśl, żeby rzucić wszystko w diabły i osiedlić się na drugim końcu świata. Do tego najlepiej zrobić sobie operację plastyczną i zmienić nazwisko. Tą drogą jednak nie poszli bohaterowie dzisiejszego tekstu.
Każdy z nich jednak miał swoje powody, żeby pozbyć się wcześniejszego pseudonimu lub nazwiska. Niemniej jednak żaden nie zrezygnował (a przynajmniej nie od razu) z muzyki, chociaż kariery niektórych mocno przystopowały. Dziś pierwszych trzech wokalistów, a wśród nich najbardziej znany przykład szopki ze zmienianiem ksywy – Prince, znany też jako „Artysta Poprzednio Znany Jako Prince”.
Osoby w jakikolwiek sposób uzdolnione artystycznie, ze względu na swoją ponadprzeciętną uczuciowość i samoświadomość, często decydują się na ostateczny krok, jakim jest odebranie sobie życia. Dla jednych powodem będzie niespełniona miłość, dla drugich nieokreślona tęsknota, a dla trzecich niezrozumienie świata. No dobra, czasem niektórych tak ponosi melanż, że rano znajduje się ich orzyganych i sztywnych.
Ale to raczej domena muzyków. My natomiast przyjrzymy się pisarzom, którym życie się nie uśmiechało i uznali, że dobrym pomysłem będzie zakończenie swoich wewnętrznych cierpień. Wraz z talentem, w parze niejednokrotnie idą choroby psychiczne, nałogi i patologie. Istnieje wiele badań potwierdzających niecne relacje kreatywności oraz skłonności samobójczych i chorób umysłowych. Niestety, nie każdy mistrz pióra wiedzie życie Hanka Moody’ego.
Hayley Williams jest wokalistką Paramore, zespołu z pogranicza emo rocka i pop punku. O ile cząstka „emo” brzmi nieco odstraszająco, o tyle twórczość grupy jest całkiem zjadliwa, a kilka utworów wpada w ucho. Jutro premierę będzie miał czwarty studyjny album zespołu, nazwany po prostu „Paramore”. To pierwszy krążek po czteroletniej przerwie, w związku z czym jest to dobra okazja na zaprezentowanie rudowłosej wokalistki.
Hayley urodziła się cztery dni przed końcem 1988 roku w Meridian, szóstym pod względem liczby ludności mieście w stanie Missisipi. Gdy miała 13 lat, jej rodzice rozwiedli się, a piosenkarka przeprowadziła się do Franklin w Tennessee. Zapewne z matką, rzecz jasna. W nowym miejscu zamieszkania Hayley poznała Josha Farro i jego brata Zaca oraz Jeremy’ego Davisa, z którymi w 2004 roku założyła zespół Paramore. Grającego na gitarze Josha poznała na tyle dobrze, że ten musiał dzielić czas między szarpaniem drutów a nią. Parą byli przez trzy lata, ale pomimo rozstania, grali razem przez kolejne kilkanaście miesięcy. W 2010 roku bracia Farro odeszli z Paramore.
